این برگ هم‌سنجی شده‌است.
۲۸۱
| ساقی بیار باده که رمزی بگویمت | از سرّ اختران کهن سیر و ماه نو | |||||
| شکل هلال هر سر مه میدهد نشان | از افسر سیامک و ترک[۱] کلاه زو | |||||
| حافظ جناب پیر مغان مأمن وفاست | ||||||
| درس حدیث عشق برو خوان و زو شنو | ||||||
| ۴۰۷ | مزرع سبز فلک دیدم و داس مه نو | یادم از کشتهٔ خویش آمد و هنگام درو | ۴۱۶ | |||
| گفتم ای بخت بخفتیدی[۲] و خورشید دمید | گفت با این همه از سابقه نومید مشو | |||||
| گر روی پاک و مجرّد چو مسیحا بفلک | از چراغ تو بخورشید رسد صد پرتو | |||||
| تکیه بر اختر شب دزد مکن کاین عیّار | تاج کاووس ببرد و کمر کیخسرو | |||||
| گوشوار زر و لعل ار چه گران دارد گوش | دور خوبی گذرانست نصیحت بشنو | |||||
| چشم بد دور ز خال تو که در عرصهٔ حسن | بیدقی راند که برد از مه و خورشید گرو | |||||
| آسمان گو مفروش این عظمت کاندر عشق | خرمن مه بجوی خوشهٔ پروین بدو جو | |||||
| آتش زهد و ریا[۳] خرمن دین خواهد سوخت | ||||||
| حافظ این خرقهٔ پشمینه بینداز و برو[۴] | ||||||
- ↑ بعضی نسخ: طرفُ.
- ↑ چنین است در خ، سایر نسخ: بخسبیدی.
- ↑ چنین است در اغلب نسخ با واو عاطفه (ولی سابق در غزلهای ۱۳۰، ۱۳۳، ۱۷۵، ۲۳۰، «زهد ریا» بدون واو).
- ↑ در بعضی از نسخ جدیده درین غزل دو بیت الحاقی ذیل را علاوه دارند: هرکه در مزرع دل تخم وفا سبز نکرد زردروئی کشد از حاصل خود گاه درو اندرین دایره میباش چو دف حلفه بگوش ور قفائی خوری از دایرهٔ خویش مرو.
