برگه:حافظ قزوینی غنی.pdf/۳۸۹

۲۵۹

	بهشت عدن اگر خواهی بیا با ما بمیخانه			که از پای خمت روزی[۱] بحوض کوثر اندازیم
		سخن‌دانیّ و خوش‌خوانی نمی‌ورزند در شیراز
		بیا حافظ که تا خود را بملکی دیگر اندازیم

۳۷۵	صوفی بیا که خرقهٔ سالوس برکشیم			وین نقش زرق را خط بطلان بسر کشیم		۳۳۰
	نذر و فتوح صومعه در وجه می‌نهیم			دلق ریا بآب خرابات برکشیم
	فردا اگر نه روضهٔ رضوان بما دهند			غلمان ز روضه حور ز جنّت بدر کشیم
	بیرون جهیم سرخوش و از بزم صوفیان			غارت کنیم باده و شاهد ببر کشیم
	عشرت کنیم ور نه بحسرت کشندمان			روزی که رخت جان بجهانی دگر کشیم
	سرّ خدا که در تتق غیب منزویست			مستانه‌اش نقاب ز رخسار برکشیم
	کو جلوهٔ ز ابروی او تا چو ماه نو			گوی سپهر در خم چوگان زر کشیم
		حافظ نه حدّ ماست چنین لافها زدن
		پای از گلیم خویش چرا بیشتر کشیم

۳۷۶	دوستان وقت گل آن به که بعشرت کوشیم			سخن اهل دلست این و بجان بنیوشیم		۳۳۲
	نیست در کس کرم و وقت طرب میگذرد			چاره آنست که سجّاده بمی بفروشیم

1. نسخ چاپی: یکسر.