برگه:حافظ قزوینی غنی.pdf/۳۶۱

۲۳۱

۳۳۶	مژدهٔ وصل تو کو کز سر جان برخیزم			طایر قدسم و از دام جهان برخیزم		۳۷۲
	بولای تو که گر بندهٔ خویشم خوانی			از سر خواجگی کون و مکان برخیزم
	یا رب از ابر هدایت برسان بارانی			پیشتر زانکه چو گردی ز میان برخیزم
	بر سرِ تربت من با می و مطرب بنشین[۱]			تا ببویت ز لحد رقص کنان برخیزم
	خیز و بالا بنما ای بت شیرین حرکات			کز سر جان و جهان دست فشان برخیزم[۲]
	گر چه پیرم تو شبی تنگ در آغوشم گیر			تا سحرگه ز کنار تو جوان برخیزم
		روز مرگم نفسی مهلت دیدار بده
		تا چو حافظ ز سر جان و جهان برخیزم

۳۳۷	چرا نه در پی عزم دیار خود باشم			چرا نه خاک سر کوی یار خود باشم		۳۴۷
	غم غریبی و غربت چو بر نمی‌تابم			بشهر خود روم و شهریار خود باشم
	ز محرمان سراپردهٔ وصال شوم			ز بندگان خداوندگار خود باشم
	چو کار عمر نه پیداست باری آن اولی			که روز واقعه پیش نگار خود باشم

1. چنین است در اغلب نسخ، بعضی دیگر: بی می و مطرب منشین.
2. چنین است در خ نخ، در اغلب نسخ بجای مجموع دو بیت پنجم و هفتم فقط این بیت یگانه را دارند: خیز و بالا بنما ای بت شیرین حرکات تا چو حافظ ز سر جان و جهان برخیزم که بیت تخلّص است، و دو مصراع دیگر را هیچ ندارند.