این برگ همسنجی شدهاست.
۲۲۷
چنین که در دل من داغ زلف سرکش تست | بنفشه زار شود تربتم چو درگذرم | |||||
بر آستان مرادت گشادهام درِ چشم | که یک نظر فکنی خود فکندی از نظرم | |||||
چه شکر گویمت ای خیل غم عفاک الله | که روز بیکسی آخر نمیروی ز سرم | |||||
غلام مردم چشمم که با سیاه دلی | هزار قطره ببارد چو درد دل شمرم | |||||
بهر نظر بت ما جلوه میکند لیکن | کس این کرشمه نبیند که من همینگرم | |||||
بخاک حافظ اگر یار بگذرد چون باد | ||||||
ز شوق در دل آن تنگنا کفن بدرم |
۳۳۱ | بتیغم گر کشد دستش نگیرم | وگر تیرم زند منّت پذیرم | ۳۱۰ | |||
کمان ابرویت را گو بزن تیر | که پیش دست و بازویت بمیرم | |||||
غم گیتی گر از پایم درآرد | بجز ساغر که باشد دستگیرم | |||||
برآی ای آفتاب صبح امّید | که در دست شب هجران اسیرم | |||||
بفریادم رس ای پیر خرابات | بیک جرعه جوانم کن که پیرم | |||||
بگیسوی تو خوردم دوش سوگند | که من از پای تو سر بر نگیرم | |||||
بسوز این خرقهٔ تقوا تو حافظ | که گر آتش شوم در وی نگیرم |