برگه:حافظ قزوینی غنی.pdf/۳۵۷

از ویکی‌نبشته
این برگ هم‌سنجی شده‌است.
۲۲۷
  چنین که در دل من داغ زلف سرکش تست بنفشه زار شود تربتم چو درگذرم  
  بر آستان مرادت گشاده‌ام درِ چشم که یک نظر فکنی خود فکندی از نظرم  
  چه شکر گویمت ای خیل غم عفاک الله که روز بیکسی آخر نمیروی ز سرم  
  غلام مردم چشمم که با سیاه دلی هزار قطره ببارد چو درد دل شمرم  
  بهر نظر بت ما جلوه میکند لیکن کس این کرشمه نبیند که من همی‌نگرم  
  بخاک حافظ اگر یار بگذرد چون باد  
  ز شوق در دل آن تنگنا کفن بدرم  
۳۳۱  بتیغم گر کشد دستش نگیرم وگر تیرم زند منّت پذیرم  ۳۱۰
  کمان ابرویت را گو بزن تیر که پیش دست و بازویت بمیرم  
  غم گیتی گر از پایم درآرد بجز ساغر که باشد دستگیرم  
  برآی ای آفتاب صبح امّید که در دست شب هجران اسیرم  
  بفریادم رس ای پیر خرابات بیک جرعه جوانم کن که پیرم  
  بگیسوی تو خوردم دوش سوگند که من از پای تو سر بر نگیرم  
  بسوز این خرقهٔ تقوا تو حافظ که گر آتش شوم در وی نگیرم