برگه:حافظ قزوینی غنی.pdf/۳۳۰

۲۰۰

	همچو صبحم یک نفس باقیست با[۱] دیدار تو			چهره بنما دلبرا تا جان برافشانم چو شمع
	سرفرازم کن شبی از وصل خود ای نازنین			تا منوّر گردد از دیدارت ایوانم چو شمع
		آتش مهر ترا حافظ عجب در سر گرفت
		آتش دل کی بآب دیده بنشانم چو شمع

۲۹۵	سحر ببوی گلستان دمی شدم در باغ			که تا چو بلبل بیدل کنم علاج دماغ		۲۹۵
	بجلوهٔ گل سوری نگاه میکردم			که بود در شب تیره بروشنی چو چراغ
	چنان بحسن و جوانیّ خویشتن مغرور			که داشت از دل بلبل هزار گونه فراغ
	گشاده نرگس رعنا ز حسرت آب از چشم			نهاده لاله ز سودا بجان و دل صد داغ
	زبان کشیده چو تیغی بسرزنش سوسن			دهان گشاده[۲] شقایق چو مردم ایغاغ[۳]
	یکی[۴] چو باده پرستان صراحی اندر دست			یکی[۴] چو ساقی مستان بکف گرفته ایاغ[۵]
		نشاط و عیش و جوانی چو گل غنیمت دان
		که حافظا نبود بر رسول غیر بلاغ

1. چنین است در غالب نسخ قدیمه. س: تا دیدار تو، نسخ چاپی: بی‌دیدار تو،
2. خ: سپر گرفته،
3. ایغاغ بدو غین معجمه ک ایقاق با دو قاف نیز نویسند بترکی یا بمغولی بمعنی نمّام و سخن‌چین و ساعی است، رجوع شود برای شواهد این فقره بحواشی آخر کتاب و بحواشی جلد سوّم جهانگشای جوینی ص ۲۹۸-۲۹۹،
4. بعضی نسخ «گهی» در هر دو جا،
5. ایاغ بمعنی پیالهٔ شراب‌خوری است (برهان)