برگه:حافظ قزوینی غنی.pdf/۳۲۵

۱۹۵

	شکر چشم تو چگویم که بدان بیماری			میکند درد مرا از رخ زیبای تو خوش
		در بیابان طلب گر چه ز هر سو خطریست
		میرود حافظ بیدل بتولّای تو خوش

۲۸۸	کنار آب و پای بید و طبع شعر و یاری خوش			معاشر دلبری شیرین و ساقی گلعذاری خوش		۲۷۴
	الا ای دولتی طالع که قدر وقت میدانی			گوارا بادت این عشرت که داری روزگاری خوش
	هر آنکس را که در خاطر ز عشق دلبری باریست			سپندی گو بر آتش نه که دارد کار و باری خوش
	عروس طبع را زیور ز فکر بکر می‌بندم			بود کز دست ایّامم بدست افتد نگاری خوش
	شب صحبت غنیمت دان و داد خوشدلی بستان			که مهتابی دلفروزست و طرف لاله‌زاری خوش
	میی در کاسهٔ چشمست ساقی را بنامیزد			که مستی میکند با عقل و می‌بخشد خماری خوش
		بغفلت عمر شد حافظ بیا با ما بمیخانه
		که شنگولان خوشباشت بیاموزند کاری خوش

۲۸۹	مجمع خوبی و لطفست عذار چو مهش			لیکنش مهر و وفا نیست خدایا بدهش		۲۷۹
	دلبرم شاهد و طفلست و ببازی روزی			بکشد زارم و در شرع نباشد گنهش
	من همان به که ازو نیک نگه دارم دل			که بد و نیک ندیدست و ندارد نگهش