یکی از نسخ اساس طبع ما و نسخهٔ بسیار قدیمی است لکن بواسطهٔ افتادگی آخر آن تاریخ کتابت ندارد دارای چهارصد و هشتاد و هفت غزل است، و همچنین نسخهٔ نفیسی که متعلق است بکتابخانهٔ مجلس شورای ملّی (طهران)، و تاریخ کتابت آن ۲۰ ربیع‌الآخر سنهٔ هشتصد و پنجاه و چهار است تقریباً دارای چهارصد و چهل غزل است[۱] و نسخهٔ دیگر متعلّق بهمان کتابخانه مورّخهٔ سنهٔ هشتصد و پنجاه و هشت، قریب ۴۹۹ غزل[۲]، و باز نسخهٔ خطّی دیگری متعلّق بهمان کتابخانهٔ مجلس بخطّ سلطان محمّد نور که تاریخ کتابت ندارد ولی چون کاتب این نسخه سلطان محمّد نور چنانکه از سیاق عبارت حبیب‌السیر[۳] برمیآید ظاهراً در وقت تألیف آن کتاب یعنی در حدود نهصد و سی در حیات بوده پس کتابت این نسخه لابد یا در اوایل قرن دهم یا در اواخر قرن نهم بوده است، عدد غزلهای این نسخه چهارصد و پنجاه و سه غزل است،
ولی بمحض اینکه از اینگونه نسخ بکلّی قریب‌العصر با حافظ یعنی تقریباً تمام
- ↑ عدد غزلهای موجود در این نسخه چهارصد و بیست و هشت غزل است ولی چون دو یا سه ورق افتاده دارد اگر هر ورقی را بطور متوسط چهار غزل بگیریم میشود چهارصد و چهل غزل،
- ↑ عدد غزلهای موجود در این نسخه چهارصد و شصت و هفت غزل است، ولی چون قریب هشت ورق متفرّقه افتاده دارد اگر باز هر ورقی را بطور متوسط چهار غزل فرض کنیم این میشود سی و دو غزل و مجموع چهارصد و نود و نه غزل،
- ↑ چاپ بمبئی سنهٔ ۱۲۷۳ جزء ۳ از جلد ۳ ص ۳۵۰،
