این برگ هم‌سنجی شده‌است.
۱۷۷
| صوفی که بی تو توبه ز می کرده بود دوش | بشکست عهد چون درِ میخانه دید باز | |||||
| از طعنهٔ رقیب نگردد عیار من | چون زر اگر برند مرا در دهان گاز | |||||
| دل کز طواف کعبهٔ کویت وقوف یافت | از شوق آن حریم ندارد سر حجاز | |||||
| هر دم بخون دیده چه حاجت وضو چو نیست | بی طاق ابروی تو نماز مرا جواز | |||||
| چون باده باز بر سر خم رفت کف زنان | ||||||
| حافظ که دوش از لب ساقی شنید راز | ||||||
| ۲۶۱ | درآ که در دل خسته توان درآید باز | بیا که در تن مرده روان درآید باز | ۲۶۴ | |||
| بیا که فرقت تو چشم من چنان در بست | که فتح باب وصالت مگر گشاید باز | |||||
| غمی که چون سپه زنگ ملک دل بگرفت | ز خیل شادی روم رخت زداید باز | |||||
| به پیش آینهٔ دل هر آن چه میدارم | بجز خیال جمالت نمی‌نماید باز | |||||
| بدان مثل که شب آبستن است روز از تو | ستاره میشمرم تا که شب چه زاید باز | |||||
| بیا که بلبل مطبوع خاطر حافظ | ||||||
| ببوی گلبن وصل تو می‌سراید باز | ||||||
| ۲۶۲ | حال خونین دلان که گوید باز | وز فلک خون خم[۱] که جوید باز | ۲۶۲ | |||
- ↑ چنین است در خ ق نخ ل و غالب نسخ قدیمه، بعضی نسخ: جم.
