این برگ هم‌سنجی شده‌است.
۱۷۵
| صوف برکش ز سر و بادهٔ صافی درکش | سیم درباز و بزر سیم‌بری در بر گیر | |||||
| دوست گو یار شو و هر دو جهان دشمن باش | بخت گو پشت مکن روی زمین لشکر گیر | |||||
| میل رفتن مکن ای دوست دمی با ما باش | بر لب جوی طرب جوی و بکف ساغر گیر | |||||
| رفته گیر از برم و زاتش و آب دل و چشم | گونه‌ام زرد و لبم خشک و کنارم تر گیر | |||||
| حافظ آراسته کن بزم و بگو واعظ را | ||||||
| که ببین مجلسم و ترک سر منبر گیر | ||||||
| ۲۵۸ | هزار شکر که دیدم بکام خویشت باز | ز روی صدق و صفا گشته با دلم دمساز | ۲۶۱ | |||
| روندگان طریقت ره بلا سپرند | رفیق عشق چه غم دارد از نشیب و فراز | |||||
| غم حبیب نهان به ز گفت و گوی رقیب | که نیست سینهٔ ارباب کینه محرم راز | |||||
| اگر چه حسن تو از عشق غیر مستغنی است | من آن نیم که از این عشقبازی آیم باز | |||||
| چه گویمت که ز سوز درون چه می‌بینم | ز اشک پرس حکایت که من نیم غمّاز | |||||
| چه فتنه بود که مشّاطهٔ قضا انگیخت | که کرد نرگس مستش سیه بسرمهٔ ناز | |||||
| بدین سپاس که مجلس منوّرست بدوست | گرت چو شمع جفائی رسد بسوز و بساز | |||||
| غرض کرشمهٔ حسنست ور نه حاجت نیست | جمال دولت محمود را بزلف ایاز | |||||
