برگه:حافظ قزوینی غنی.pdf/۲۵۷

۱۲۷

	ز بخت خفته ملولم بود که بیداری			بوقت فاتحهٔ صبح یک دعا بکند
		بسوخت حافظ و بوئی بزلف یار نبرد
		مگر دلالت این دولتش صبا بکند

۱۸۸	مرا برندی و عشق آن فضول عیب کند			که اعتراض بر اسرار علم غیب کند		۱۱۵
	کمال سرّ محبت ببین نه نقص گناه			که هر که بی‌هنر افتد نظر بعیب کند
	ز عطر حور بهشت آن نفس برآید بوی			که خاک میکدهٔ ما عبیر جیب کند
	چنان زند رهِ اسلام غمزهٔ ساقی			که اجتناب ز صهبا مگر صهیب کند
	کلید گنج سعادت قبول اهل دلست			مباد آنکه درین نکته شکّ و ریب کند
	شبان وادی ایمن گهی رسد بمراد			که چند سال بجان خدمت شعیب کند
		ز دیده خون بچکاند فسانهٔ حافظ
		چو یاد وقت زمان شباب و شیب کند

۱۸۹	طایر دولت اگر باز گذاری بکند			یار بازآید و با وصل قراری بکند		۱۱۸
	دیده را دستگه درّ و گهر گرچه نماند			بخورد خونی و تدبیر نثاری بکند
	دوش گفتم بکند لعل لبش چارهٔ من			هاتف غیب ندا داد که آری بکند