برگه:حافظ قزوینی غنی.pdf/۲۵۷

۱۲۷

	ز بخت خفته ملولم بود که بیداری		بوقت فاتحهٔ صبح یک دعا بکند
	بسوخت حافظ و بوئی بزلف یار نبرد
	مگر دلالت این دولتش صبا بکند

۱۸۸	مرا برندی و عشق آن فضول عیب کند		که اعتراض بر اسرار علم غیب کند	۱۱۵
	کمال سرّ محبت ببین نه نقص گناه		که هر که بی‌هنر افتد نظر بعیب کند
	ز عطر حور بهشت آن نفس برآید بوی		که خاک میکدهٔ ما عبیر جیب کند
	چنان زند رهِ اسلام غمزهٔ ساقی		که اجتناب ز صهبا مگر صهیب کند
	کلید گنج سعادت قبول اهل دلست		مباد آنکه درین نکته شکّ و ریب کند
	شبان وادی ایمن گهی رسد بمراد		که چند سال بجان خدمت شعیب کند
	ز دیده خون بچکاند فسانهٔ حافظ
	چو یاد وقت زمان شباب و شیب کند

۱۸۹	طایر دولت اگر باز گذاری بکند		یار بازآید و با وصل قراری بکند	۱۱۸
	دیده را دستگه درّ و گهر گرچه نماند		بخورد خونی و تدبیر نثاری بکند
	دوش گفتم بکند لعل لبش چارهٔ من		هاتف غیب ندا داد که آری بکند