برگه:حافظ قزوینی غنی.pdf/۲۱۷

از ویکی‌نبشته
این برگ هم‌سنجی شده‌است.
۸۷
  گوشهٔ ابروی تست منزل جانم خوشتر ازین گوشه پادشاه ندارد  
  تا چه کند با رخ تو دود دل من آینه دانی که تاب آه ندارد  
  شوخی نرگس نگر که پیش تو بشکفت چشم دریده ادب نگاه ندارد  
  دیدم و آن چشم دل سیه که تو داری جانب هیچ آشنا نگاه ندارد  
  رطل گرانم ده ای مرید خرابات شادی شیخی که خانقاه ندارد  
  خون خور و خامش نشین که آن دل نازک طاقت فریاد دادخواه ندارد  
  گو برو و آستین بخون جگر شوی هر که در این آستانه راه ندارد  
  نی من تنها کشم تطاول زلفت کیست که او داغ آن سیاه ندارد  
  حافظ اگر سجدهٔ تو کرد مکن عیب  
  کافر عشق ای صنم گناه ندارد  
۱۲۸  نیست در شهر نگاری که دل ما ببرد بختم ار یار شود رختم از اینجا ببرد  ۲۱۴
  کو حریفی کش سرمست که پیش کرمش عاشق سوخته دل نام تمنّا ببرد  
  باغبانا ز خزان بیخبرت می‌بینم آه از آن روز که بادت گل رعنا ببرد  
  رهزن دهر نخفتست مشو ایمن ازو اگر امروز نبردست که فردا ببرد