| | | | | | |
۱۱۰ |
پیرانه سرم عشق جوانی بسر افتاد |
|
وان راز که در دل بنهفتم بدر افتاد |
۱۷۲ |
|
از راه نظر مرغ دلم گشت هواگیر |
|
ای دیده نگه کن که بدام که در افتاد |
|
|
دردا که از آن آهوی مشکین سیه چشم |
|
چون نافه بسی خون دلم در جگر افتاد |
|
|
از رهگذر خاک سر کوی شما بود |
|
هر نافه که در دست نسیم سحر افتاد |
|
|
مژگان تو تا تیغ جهانگیر برآورد |
|
بس کشتهٔ دل زنده که بر یکدگر افتاد |
|
|
بس تجربه کردیم درین دیر مکافات |
|
با دردکشان هر که درافتاد بر افتاد |
|
|
گر جان بدهد سنگ سیه لعل نگردد |
|
با طینت اصلی چکند بدگهر افتاد |
|
|
حافظ که سر زلف بتان دست کشش بود |
|
|
بس طرفه حریفیست کش اکنون بسر افتاد |
|