| | | | | | |
۹۵ |
مدامم مست میدارد نسیم جعد گیسویت |
|
خرابم میکند هر دم فریب چشم جادویت |
۷۲ |
|
پس از چندین شکیبائی شبی یا رب توان دیدن |
|
که شمع دیده افروزیم در محراب ابرویت |
|
|
سواد لوح بینش را عزیز از بهر آن دارم |
|
که جانرا نسخهٔ باشد ز لوح خال هندویت |
|
|
تو گر خواهی که جاویدان جهان یکسر بیارائی |
|
صبا را گو که بردارد زمانی برقع از رویت |
|
|
و گر رسم فنا خواهی که از عالم براندازی |
|
برافشان تا فروریزد هزاران جان ز هر مویت |
|
|
من و باد صبا مسکین دو سرگردان بیحاصل |
|
من از افسون چشمت مست و او از بوی گیسویت |
|
|
زهی همّت که حافظ راست از دنیی و از عقبی |
|
|
نیاید هیچ در چشمش بجز خاک سر کویت |
|