برگه:حافظ قزوینی غنی.pdf/۱۹۶

از ویکی‌نبشته
این برگ هم‌سنجی شده‌است.
۶۶
  ای آفتاب خوبان میجوشد اندرونم یکساعتم بگنجان در سایهٔ عنایت  
  این راه را نهایت صورت کجا توان بست کش صد هزار منزل بیشست در بدایت  
  هر چند بردی آبم روی از درت نتابم جور از حبیب خوشتر کز مدّعی رعایت  
  عشقت رسد بفریاد ار خود بسان حافظ  
  قرآن ز بر بخوانی در چارده روایت  
۹۵  مدامم مست میدارد نسیم جعد گیسویت خرابم میکند هر دم فریب چشم جادویت  ۷۲
  پس از چندین شکیبائی شبی یا رب توان دیدن که شمع دیده افروزیم در محراب ابرویت  
  سواد لوح بینش را عزیز از بهر آن دارم که جانرا نسخهٔ باشد ز لوح خال هندویت  
  تو گر خواهی که جاویدان جهان یکسر بیارائی صبا را گو که بردارد زمانی برقع از رویت  
  و گر رسم فنا خواهی که از عالم براندازی برافشان تا فروریزد هزاران جان ز هر مویت  
  من و باد صبا مسکین دو سرگردان بیحاصل من از افسون چشمت مست و او از بوی گیسویت  
  زهی همّت که حافظ راست از دنیی و از عقبی  
  نیاید هیچ در چشمش بجز خاک سر کویت  
۹۶  درد ما را نیست درمان الغیاث هجر ما را نیست پایان الغیاث  ۹۶