| | | | | | |
۵۹ |
دارم امید عاطفتی از جناب دوست |
|
کردم جنایتی و امیدم بعفو اوست |
۲۳ |
|
دانم که بگذرد ز سر جرم من که او |
|
گر چه پری وشست ولیکن فرشته خوست |
|
|
چندان گریستیم که هر کس که برگذشت |
|
در اشک ما چو دید روان گفت کاین چه جوست |
|
|
هیچست آن دهان و نبینم ازو نشان |
|
مویست آن میان و ندانم که آن چه موست |
|
|
دارم عجب ز نقش خیالش که چون نرفت |
|
از دیدهام که دم بدمش کار شست و شوست |
|
|
بی گفت و گوی زلف تو دل را همیکشد |
|
با زلف دلکش تو کرا روی گفت و گوست |
|
|
عمریست تا ز زلف تو بوئی شنیدهام |
|
زان بوی در مشام دل من هنوز بوست |
|
|
حافظ بَدَست حال پریشان تو ولی |
|
|
بر بوی زلف یار پریشانیت نکوست |
|