برگه:حافظ قزوینی غنی.pdf/۱۴۹

۱۹

	بجز آن نرگس مستانه که چشمش مرساد			زیر این طارم فیروزه کسی خوش ننشست
	جان فدای دهنش باد که در باغ نظر			چمن آرای جهان خوشتر از این غنچه نبست
		حافظ از دولت عشق تو سلیمانی شد
		یعنی از وصل تواش نیست بجز باد بدست

۲۵	شکفته شد گل حمرا و گشت بلبل مست			صلای سرخوشی ای صوفیان باده پرست		۶۳
	اساس توبه که در محکمی چو سنگ نمود			ببین که جام زجاجی چه طرفه‌اش بشکست
	بیار باده که در بارگاه استغنا			چه پاسبان و چه سلطان چه هوشیار و چه مست
	از این رباط دودر چون ضرورتست رحیل			رواق و طاق معیشت چه سربلند و چه پست
	مقام عیش میسّر نمیشود بی‌رنج			بلی بحکم بلا بسته‌اند عهد الست
	به هست و نیست مرنجان ضمیر و خوش میباش			که نیستی است سرانجام هر کمال که هست
	شکوه آصفی و اسب باد و منطق طیر			بباد رفت و ازو خواجه هیچ طرف نبست
	ببال و پر مرو از ره که تیر پرتابی			هوا گرفت زمانی ولی بخاک نشست
		زبان کلک تو حافظ چه شکر آن گوید
		که گفتهٔ سخنت میبرند دست بدست