| | | | | | |
۱۷ |
سینه از آتش دل در غم جانانه بسوخت |
|
آتشی بود در این خانه که کاشانه بسوخت |
۵۹ |
|
تنم از واسطهٔ دوری دلبر بگداخت |
|
جانم از آتش مهر رُخ جانانه بسوخت |
|
|
سوزِدل بین که ز بس آتش اشکم دل شمع |
|
دوش بر من ز سر مهر چو پروانه بسوخت |
|
|
آشنائی نه غریبست که دلسوز منست |
|
چون من از خویش برفتم دل بیگانه بسوخت |
|
|
خرقهی زهد مرا آب خرابات ببرد |
|
خانهٔ عقل مرا آتش میخانه بسوخت |
|
|
چون پیاله دلم از توبه که کردم بشکست |
|
همچو لاله جگرم بی می و خمخانه بسوخت |
|
|
ماجرا کم کن و بازآ که مرا مردم چشم |
|
خرقه از سر بدرآورد و بشکرانه بسوخت |
|
|
ترک افسانه بگو حافظ و می نوش دمی |
|
|
که نخفتیم شب و شمع بافسانه بسوخت |
|