مملکت در این شهر می‌باشند و گرفتن این بلده حکم گرفتن هزار شهر داشت. باری چند روز بعد رؤسایی که در شهر ماژِدو بودند تمکین و اطاعت طوطْمِس سیّم نمودند و قبول خراج کردند.
در جنگ دیگر طوطْمِس خزاین سلاطین شام را به چنگ آورد و هرچه از طلا و نقره و جواهر به دست او آمد همه را به معبد خداوند خود آمُن برده در آنجا گذاشت و با دل خوش راه مصر را پیش گرفته ناگاه به خاطر او خطور کرد که ولایت آراد را غارت کند. در این ناحیه سرداب‌ها پر از شراب و انبارها مملوّ از گندم بود و گندم تازه هنوز درو نشده و درخت‌ها همه زیر بار میوه. طوطْمِس به این مملکت که اهالی آن اصلا مترقّب جنگ نبودند حمله کرده حاصل را خراب و باغ‌ها را غارت نمود. مال و مواشی هرچه یافت گرفت و دهات و خانه‌های آنها را به باد تاراج داد. سربازها آنچه خواستند روغن کنجد خوردند و این دهن را مصریان فقط در ایّام عید صرف می‌کردند.
معبد تِبِس را که اسلاف طوطْمِس شروع به ساختن کرده بودند این پادشاه تمام نمود و در کنار رود نیل، معبد دیگر بنا نهاد و آن معتبرترین بنا و معماری مصر محسوب می‌شود.
بعد از فوت طوطْمِس، اهالی سوریّه بر پسرش که آمِنوفیس دویّم نام داشت شوریدند. این پادشاه شام را غارت کرده هفت نفر از رؤسای مملکت را گرفته جلوی کشتی خود بست و به تِبِس آورد. بعد شش نفر آنها را برای آمُن قربانی کرد یعنی به دیوارهای معبد به چهار میخ کشید و رئیس هفتمین را برای عبرت سلاطین اتیوپی در آن مملکت سر برید.
