حضرات گفتند= کجا!
گفتم= تهران!
آقایان که برخاسته بودند بنای چرخ خوردن را گذاشتند و بالاخره گفتند آقا چرا میخواهید بتهران بروید؟ گفتم: میرویم که تهران جنایت‌کار را بتوپ ببندیم، گفتند ژاندارم و سرباز آنجا است و خونریزی میشود.
گفتم: امر میدهم ژاندارم و سرباز را بتوپ ببندند!
گفتند: آقا دولت است امر بتوقف عده داده است، گفتم: دولت تا حالا کجا بود، و امر کردم حضرات را توقیف کردند!
رضان خان همه جا همراه من بود ولی متزلزل و مردد بود و من باو امر میدادم و او را باخود هر طرف میکشیدم که: بیا برویم!
رضا خان گفت: آخر ژاندارم دم دروازه است، گفتم: اهمیت ندارد آنها را بتوب میبندیم![۱]
عده راه افتاد.
من در اتومبیل نشسته بودم، دستور دادم توقیف‌شدگان را در اتومبیل دیگر مواظب باشند و از عقب من آنها را بیاورند.
وارد شهر شدیم، کسی دست در نیاورد، وارد میدان مشق شدیم، توقیفی‌ها را در اطاقی نگاهداشتند، و بعد از شلیک توپ و تصرف نظمیه و کمیساریاها بقزاقان که مأمور شهر شدند امر کردم مواظب باشند کسی بسفارتخانها پناه نبرد.
بعد از نصف شب بود، با رضاخان نشسته بودیم، ناگاه سربازی وارد شد و برضا خان گفت: شاهزادهٔ فرمانفرما میخواهند با شما ملاقات کنند.
دیدم رضاخان فوراً گفت: شاهزادهٔ فرمانفرما، واز جا برخاست!.. یافتم که باز خود را باخته است و الان کار خراب میشود... او را نشاندم و بقزاق گفتم، بگو چند دقیقه آنجا تشریف داشته باشند.
رضاخان با تردید نشست!
- ↑ خواننده میداند که سید ضیاءالدین از حرکت ژاندارم با توطئهٔ قبلی و عملیاتی که کرده بودند و موافقت اولیای وزارت جنگ و غیره اطلاع داشت و میدانست که آنها تیراندازی نخواهند کرد.
