نسبت بمملکت ایران موافقت نمائیم همان نیز امروزه اساس این اقدام فعلی میباشد و ایمان کامل حاصل است که ما را بنتایج رضایتبخش سوق خواهد داد.
در اینمسئله تردیدی نیست که ایجاد روابط معنوی مجدداً بین نمایندگان دولت انگلیس و دولت روس در تهران بعهدهٔ دولت انگلیس است، یقین است این روابط معنوی را دولتین با همان نظریات موافق که در سال ۱۸۳۴ قلباً دارا بودند ایجاد خواهند نمود و باید در خاطر داشت که نتیجهٔ همان نظریات موافق سال ۱۸۳۴ بود که سبب شد امنیت و آسایش داخلی مملکت ایران استحکام پیدا کند و بحال آن مملکت مفید باشد. – خاتمه»
مکتوب لرد پالمرستون به کنت پوزودی بورگو وزیر مشاور دولت روس مقیم لندن
«مراسلهٔ کنت نسلرود را که جنابعالی برای اینجانب فرستاده بودید متضمن نکاتی است که قضایا را کاملا روشن مینماید. دولت اعلیحضرت ملکهٔ انگلستان با آنها موافقت تام دارد و اظهار میکند بموجب این اظهارات، دولت امپراطوری روس دارای هیچ نوع سوءظن و یا دشمنی نسبت بمنافع بریتانیای کبیر در هندوستان نمیباشد و سیاست آن دولت نیز راجع بایران مثل سابق لایتغیر است و درست دنبالهٔ همان سیاستی است که در سال ۱۸۳۴ بین دولتین موافقت شده است. بنابراین دولت انگلستان این اظهارات را را رضایتبخش میداند.»[۱]
یکی از نویسندگان نظامی موسوم به سر ونسان آیر[۲] که خود نیز در لشکرکشی دولت انگلیس بافغانستان همراه بوده در ضمن قضایای افغانستان که شرح میدهد علت این مخالفتها را با دولت ایران چنین مینویسد:
