| | | | | | |
|
زهی! گرد جهان سر گشته از من |
|
چنین بی موجبی بر گشته از من |
|
|
کجا رفت آن که شب خوابت نمیبرد؟ |
|
ز اشک دیده سیلابت همی برد؟ |
|
|
مرا گفتی که: از عشق تو مستم |
|
به دستان کردن آوردی به دستم |
|
|
چو دل بردی ز مهرم سیر گشتی |
|
جفا کردی، که بر من چیر گشتی |
|
|
وفا آموختی پیوسته ما را |
|
حرامست، ار تو خود دانی وفا را |
|
|
چرا تخم وفا میکاشتی تو؟ |
|
چو عزم بیوفایی داشتی تو |
|
|
به حیلتها به دامم در کشیدی |
|
چو پایم بسته دیدی سر کشیدی |
|
|
ببر کین و مبر پیوند یاری |
|
که میترسم که: خود طاقت نیاری |
|
|
فراقی کامشبم دل میخراشد |
|
من اول روز دانستم که باشد |
|
|
دل اندر یار هر جایی که بندد؟ |
|
و گر بندد به ریش خویش خندد |
|
|
بداند، هر کرا داننده نامست |
|
که باد آورده را بادی تمامست |
|
|
بیندیش، ار ز من خواهی بریدن |
|
که در هجرم بلا خواهی کشیدن |
|
|
چراباید شکست خویش جستن؟ |
|
بلای خود به دست خویش جستن؟ |
|
|
دلم سیر آمد از مهر آزمایی |
|
چو میبینم که یار بیوفایی |
|
|
خود آنروزت که با من عشق نو بود |
|
دلت صد جای دیگر در گرو بود |
|
|
مرا نیز از میان میآزمودی |
|
خجل گشتی چو مرد من نبودی |
|
|
نکردی بعد ازین یکروز یادم |
|
چو دانستی که من نیز اوستادم |
|
|
ز مهرت مهره زان برچیده بودم |
|
که این بازیچه را من دیده بودم |
|
|
چرا بگذاشتی زینگونه ما را؟ |
|
کجا رفت آن فغان و سوز؟ یارا |
|