اوحدی مراغه‌ای (منطق العشاق یا ده نامه)/به نام آنکه ما را نام بخشید
| به نام آنکه ما را نام بخشید | زبان را در فصاحت کام بخشید | |||||
| به نور خود بر افروزنده‌ی دل | به نار بیدلی سوزنده‌ی دل | |||||
| سر هر نامه‌ای از نام او خوش | جهان جان ز عکس جام او هوش | |||||
| درود از ما، سلام از حضرت او | دمادم بر رسول و عترت او | |||||
| ابوالقاسم، که شد عالم طفیلش | فلک دهلیز چاوشان خیلش | |||||