| | | | | | |
|
جان و دل را بوی وصل آن دل و جان کی رسد؟ |
|
وین شب تنهای تاریکی به پایان کی رسد؟ |
|
|
ای صبا، باز آمدن دورست یوسف را ز مصر |
|
باز گو تا: بوی،پیراهن به کنعان کی رسد؟ |
|
|
حاصل عمر گرامی از جهان دیدار اوست |
|
من به امیدم کنون، تا فرصت آن کی رسد؟ |
|
|
روز و شب چون گوی دستش در گریبان منست |
|
دست من گویی: بدان گوی گریبان کی رسد؟ |
|
|
یار نارنجی قبا را من بنیر نجات آه |
|
تا نرنجانم شبی، در دم به درمان کی رسد؟ |
|
|
مینویسم قصهها هر دم به خون دل، ولی |
|
قصهی چون من گدایی پیش سلطان کی رسد؟ |
|
|
چشم من چون دور گشت از روی گل رنگش کنون |
|
روی من بر پای آن سرو خرامان کی رسد؟ |
|
|
بنده فرمانم به هر چیزی که خاطر خواه اوست |
|
گوش بر ره، چشم بر در، تا که فرمان کی رسد؟ |
|
|
اوحدی را چند گویی: بی سر و سامان چراست؟ |
|
زان ستمگر کار بیسامان به سامان کی رسد؟ |
|