| | | | | | |
|
بیار آن، باده، تا دل را به نور او بر افروزم |
|
که بوی دوست میآرد نسیم باد نوروزم |
|
|
به عشقم سرزنش کردی ،ببین آن روی را امشب |
|
که عذرم خود ترا گوید که: من روشنتر از روزم |
|
|
مگو احوال درد من به پیش هر هوسبازی |
|
که جز عاشق نمیداند حکایتهای مرموزم |
|
|
رها کن، تا بمیرد شمع پیش او ز رشک امشب |
|
که چون باید ز عکس او دگر بارش بر افروزم |
|
|
رقیب از رشک من هر دم گریبان گو: بدر بر خود |
|
که من چشم از جمال او نمیدانم که: بردوزم |
|
|
من مفلس نمیخواهم جلوس تخت فیروزه |
|
که از رخسار او، حالی، جلیس بخت پیروزم |
|
|
نگارینا، چه بد کردم؟ که نیک از من شدی غافل |
|
نه نیکست این که آزردی به گفتار بد آموزم |
|
|
من از حیرت نمیدانم حدیث خویشتن گفتن |
|
ز قول اوحدی بشنو سخنهای جگر سوزم |
|