اوحدی مراغه‌ای (غزلیات)/بر گذشت از من و بنمود چو ماه از سر کوی

by اوحدی مراغه‌ای

	بر گذشت از من و بنمود چو ماه از سر کوی			دلبر کافرم از چادر کافوری روی
	کرده هر هفت سر هفته و گرمابه زده			عرق و آب چکانش چو گلاب از سر و موی
	کند شد قوت رفتارم از آن تیزی خوی			تیز شد لهجه‌ی گفتارم از آن تندی خوی
	گفتم: از چیست چنین تازه رخت گفت: از می			گفتم: از کیست چنین طیره سرت گفت: از شوی
	خواهشی کردم و القصه عنان در پیچید			به وثاق آمد و پر مشک شد از وی مشکوی
	خانه روشن شد از آن ماه سجنجل سینه			حجره گلشن شد از آن ترک عقیقل گیسوی
	در فرو بستم و بنشست و می‌آوردم و نقل			و آنچه در مجلس ازو رنگ پدید آید و بوی
	باده گردان شد و او سر خوش و من خرم و نه			در میان من و او هیچ کسی جز من و اوی
	دست او ساقی و لب مطرب و رخ معشوقه			اوحدی واله و آشفته و زار از همه سوی
	گاه در گردنم افتاد چو چوگان زلفش			گاه در پای وی افتاده من خسته چو گوی
	باده خورد و به زبان مست شد آن تند نهاد			مست بود و به درم رام شد آن عربده جوی
	باز کردم ز هم آن زلف دو تا، تار به تار			بر گشودم ز هم آن بند قبا، توی به توی
	خانه خالی بود او عاشق و من مست،دگر			نتوان گفت برو، هر چه تو دانی میگوی