| | | | | | |
|
یک روز، به گاه نیم روزان، |
|
کانجم شد از افتاب سوزان |
|
|
گردون ز حرارت تموزی |
|
در سایه خزان به پشت کوزی |
|
|
آتش زده گشت کون و کان هم |
|
تفسیده زمین و آسمان هم |
|
|
جایی نه که دیده را برد خواب |
|
ابری نه که تشنه را دهد آب |
|
|
مرغان چمن خزیده در شاخ |
|
در رفته خزندگان به سوراخ |
|
|
خورشید چنانچ تیزی اوست |
|
بگشاد، چو مار، از آدمی پوست |
|
|
در حوضهی خشک از آتش و تاب |
|
صد پاره شده زمین بی آب |
|
|
در دشت سرابهای کین توز |
|
چون وعدهی سفلگان، جگر سوز |
|
|
مرغابی از آرزوی آبی |
|
خون خورده بگرد هر سرابی |
|
|
از گرمی ریگهای گردان، |
|
پر آبله پای ره نوردان |
|
|
هر کس به چنین هوای ناخوش |
|
در حجرهی سرد کرده جاخوش |
|
|
مجنون به کنار هر سوادی |
|
گردنده بسان گرد بادی |
|
|
میگشت چو بیخودان بهر سوی |
|
خونابه روان ز دیده، چون جوی |
|
|
دید از طرف گذر به سویی |
|
غلطیده سگی به کنج کویی |
|
|
سر تا قدمش جراحت و ریش |
|
شویان به زبان جراحت خویش |
|
|
مجنون چو بحال او نظر کرد |
|
در پیش دوید و دیده تر کرد |
|
|
پیچید به گردنش به صد ذوق |
|
و افگند ز زر به گردنش طوق |
|
|
بگرفت به رفق در کنارش |
|
میشست به گریهای زارش |
|
|
دامن به تهش فگنده در خاک |
|
میکرد باستین سرش پاک |
|
|
گه پیش رخش به گریه نالید |
|
گه در کف پاش دیده مالید |
|
|
بوسید سرش به رفق و آزرم |
|
خارید برش به ناخن نرم |
|
|
گفت ای گلت از وفا سرشته |
|
نقشت فلک از نوا نوشته |
|
|
هم نان کسان حلال خورده |
|
هم خوردهی خود حلال کرده |
|
|
کرده ز رهی حلال خواری |
|
با منعم خویش حق گزاری |
|
|
ایمن ز تو باسپان بهر سوی |
|
معزول ز تو عسس بهر کوی |
|
|
دزدی که شد از دمانت خسته |
|
الا بگزند جان نرسته |
|
|
از خاستن شب سیاهت |
|
میمون شده خواب صبحگاهت |
|
|
ور گشته شبان گوسپندان |
|
از گرگ ربوده مزد دندان |
|
|
بر تختهی پشت هر شکاری |
|
تعلیم گرفته روزگاری |
|
|
و امروز که باز ماندی از کار |
|
خواری همه را، مرا، نه ای خوار |
|
|
گر تو سگی از سرشت دوران |
|
اینک سگ تو منم به صد جان |
|
|
کو سلسلهی تو، تا ز یاری، |
|
در گردن خود کشم، به زاری؟! |
|
|
باری بزنم به مهر و پیوند |
|
با تو به موافقت، دمی چند |
|
|
پای تو که گشت بر در یار |
|
بر چشم منش سزات رفتار |
|
|
خواهم که شکافم این دل تنگ |
|
در وی کشمت چو لعل در سنگ |
|
|
هستیم، من و تو، هر دو، شب گرد |
|
لیکن تو به ناله و من از درد |
|
|
چون باز گذر کنی دران کوی |
|
بر خاک درش نهی ز من روی |
|
|
هر گه جگریت بخشد آن یار |
|
با دی نکنی ازین جگر خوار |
|
|
هر خس که برو گذارد گامی |
|
از من برسانیش سلامی |
|
|
هر جا که نهاد پای روشن |
|
بسیار ببوسی از لب من |
|
|
زنجیر خودت نهد چو بر دوش |
|
از گردن من مکن فراموش |
|
|
روزی اگر آن بت پری چهر |
|
دستی به سر تو ساید از مهر |
|
|
آگه کنیش ز مهر جانم |
|
وین قصه بگویی از زبانم |
|
|
کای آهوی ناوک افگن مست |
|
یک تیر تو و ز آهوان شست |
|
|
آن کز پی صید تو زند گام |
|
خود را فگند به حلقهی دام |
|
|
هرکز پی تو شود کمان گیر |
|
بر سینهی خویشتن زند تیر |
|
|
چشم سیهت که بی نظیرست |
|
آهوی سیاه شیر گیرست |
|
|
تو شیر کشی، بهر شکاری |
|
مردم، ز سگان کیست، باری؟ |
|
|
بگذار که چون سگان نهانی |
|
باشم به درت به پاسبانی |
|
|
در خانه گرم نمیگذاری، |
|
باری زدرم مران به خواری |
|
|
زینسان شغبی بکار میکرد |
|
دیوانگی آشکار میکرد |
|
|
او بر سر این فسانهی درد |
|
و انبوه بگرد او زن و مرد |
|
|
پرسید یکیش از ان میانه: |
|
کای کرده ز عافیت کرانه |
|
|
این سگ، سگ کیست اندرین گرد |
|
وین غم، غم کیست با چنین درد |
|
|
خون، بهر که میخوری بدینسان؟ |
|
وز بهر که میکنی چنین جان؟ |
|
|
سگ را چه خبر که کام تو چیست؟ |
|
یا نیک و بد پیام تو چیست؟ |
|
|
او را چو ز عقل نیست تمکین، |
|
تعظیم ویت چراست چندین؟ |
|
|
دیوانه به درد پاسخش داد: |
|
کای از غم من دل تو آزاد |
|
|
طعنم چه زنی به سگ پرستی، |
|
من نیز سگم ز روی هستی |
|
|
ور نیز به پای سگ زنم بوس |
|
زان پای خورم، نه زین لب، افسوس |
|
|
کاین پا که به شهر و کوی گشتست |
|
پیش در یار من گذشتست |
|
|
روزیش به گوی آن پری کیش |
|
دیدم، گذران، به دیدهی خویش |
|
|
تعظیم ویم نه از پی اوست |
|
کش دوست گرفتم از پی دوست |
|
|
از یار، چو بهره خار باشد، |
|
با بوی گلم چکار باشد؟ |
|