| | | | | | |
|
چون من بدو نامه زین ورق پیش |
|
راندم قلمی ز نکتهی خویش |
|
|
از روح قدس شنیدم آواز |
|
کای کرده لب تو گوش من باز |
|
|
نی آن رقم خیال کردی |
|
بل جادویی حلال کردی |
|
|
آن به که کنون، درین تفکر |
|
کاهل نشوی به سفتن در |
|
|
یک شیشه که خوش فرو توان برد |
|
بهتر ز دو صد سبوی پر درد |
|
|
هر گه که علم شدی به کاری |
|
در غایت آن به کوش باری |
|
|
از اندک خوب شو فسانه |
|
نی از حشوات بی کرانه |
|
|
یک دانهی نار پخته، در کام |
|
بهتر زد و صد سبوی پر درد |
|
|
یک شاخ که میوهای دهد تر |
|
بهتر ز هزار باغ بی بر |
|
|
یک صفحه پر از خلاصهی شوق |
|
بهتر ز دو صد کتاب بی ذوق |
|
|
آن کس که رقاق میده یابد |
|
از بهر سبوس کی شتابد |
|
|
کوته سخنی، ستوده حالیست |
|
بسیار سخن زدی ، ملالیست |
|
|
در گوش من از سپهر نیلی |
|
آمد چو ندای جبرئیلی |
|
|
خوش خوش، به توکل خداوند |
|
دریای گهر گشادم از بند |
|
|
هان ای شنوندهی خبردار |
|
کردم خبرت، بیا و بردار |
|
|
آن موج زنم کنون، که از در |
|
گردد همه دامن جهان پر |
|
|
نقشی که به نامهی نحست است |
|
هر چند که یک به یک درست است |
|
|
من نیز چنانک خواندم این حرف |
|
اینجا همه کرد خواهمش صرف |
|
|
تا سر خوش جام اولین دست |
|
گردد ز شراب دومین مست |
|
|
چون ساقی پیش صاف را برد |
|
عیبم نکند کسی بدین درد، |
|
|
یارب، چو تمام گردد این ماه |
|
در وی مدهی خسوف را راه |
|
|
امید که گاه ناامیدی |
|
بخشی، سیهی مرا سپیدی |
|
|
چون یافت دل این امیدواری |
|
ای خامه بیار تا چه داری |
|