| | | | | | |
|
چو خندان گشت صبح عالم افروز |
|
زمانه داد شب را مژدهی روز |
|
|
نماند اندر فلک ز انجم نشانی |
|
به نیلوفر به دل شد گلستانی |
|
|
ملک بر وعدهی دوشینه برخاست |
|
حریفان باز جست و مجلس آراست |
|
|
خمار عشق بازی در سر افتاد |
|
دل از جوش شراب از پا درافتاد |
|
|
اشارت کرد خواندن موبدان را |
|
همان دانندگان و به خردان را |
|
|
خردمندان چو گشتند انجمن گفت |
|
که گردد هر دری با گوهری جفت |
|
|
کسی کز عشق کس باشد خیالش |
|
شود همسر به کابین حلالش |
|
|
به فرمان دو صاحب چاره سازان |
|
همی جستند راز عشق بازان |
|
|
همی کردند یک یک را فراهم |
|
دو گان را عقد می بستند با هم |
|
|
چو گشت آسوده خاطرها به پیوند |
|
به بوی وصل دلها گشت خرسند |
|
|
ملک در پیش شیرین زار بگریست |
|
که چند از یک دگر فارغ توان زیست |
|
|
نه پاینده است بر مردم جوانی |
|
نه کس را اعتماد زندگانی |
|
|
چه بختست اینکه چون من پادشایی |
|
بود محتاج رویت چون گدایی |
|
|
کنونم ده زکات خوبی خویش |
|
که فردا من غنی گردم تو درویش |
|