| | | | | | |
|
شکر پاسخ ز شکر بند بگشاد |
|
به پاسخ لعل شکر خند بگشاد |
|
|
که باشم من به خدمت زیر دستی |
|
کنیزان ترا آئین پرستی |
|
|
وگر نزد تو قدری دارد این خاک |
|
به مژگانم روبم از راه تو خاشاک |
|
|
بزرگان گفتهاند این نکته دیر است |
|
که هر کو سیر باشد زود سیر است |
|
|
چو مرغی خرمنی بیند بهر گام |
|
به یک خرمن دلش کی گیرد آرام |
|
|
چرا گل دامن از بلبل نچیند |
|
که هر دم بر گلی دیگر نشیند |
|
|
من آن سرچشمهی شیرین گوارم |
|
که آب زندگانی نام دارم |
|
|
تو گر خواهی به چشمه راه جوئی |
|
بنوشی شربتی و دست شوئی |
|
|
بگو تا درکشم دست از عنانت |
|
غبار خود بروبم ز آستانت |
|
|
ورت پخته است سودایی که داری |
|
بیابی خود تمنایی که داری |
|
|
مرا نیز اعتمادی باشد از بخت |
|
که آسان نشکند بیخیکه شد سخت |
|
|
بنای دوستی چون محکم افتد |
|
خلل ز آسیب دورانش کم افتد |
|
|
چنان پیوند کن مهر ابد را |
|
که دوری ره نماید چشم بد را |
|
|
ملک گفتا که بر یاران جانی |
|
بدین غایت نشاید بدگمانی |
|