| | | | | | |
|
شبی تاریک چون دریایی از قیر |
|
به دریا در چکید چشمهی شیر |
|
|
ز جنبیدن فلک بی کار گشته |
|
ستاره در رهش مسمار گشته |
|
|
ز ظلمت گشته پنهان خانهی خاک |
|
چو چاه بیژن و زندان ضحاک |
|
|
سواد تیره چون سودای جانان |
|
به دامان قیامت بسته دامان |
|
|
جهان چون اژدهای پیچ در پیچ |
|
به جز دود سیه گردش دگر هیچ |
|
|
شبی این گونه تاریک و جگر سوز |
|
ز غم بی خواب شیرین سیه روز |
|
|
به آب دیده با شب راز میگفت |
|
ز روز بد حکایت باز میگفت |
|
|
همی نالید کای شب چند ازین داغ |
|
همایی را مکش در چنگل زاغ |
|
|
به پایان شو که من زین بی قراری |
|
به خواهم مردن از شب زنده داری |
|
|
چو خسبی آخر ای صبح سیه روی |
|
به آب چشم من رخ را فرو شوی |
|
|
چه شد یارب پگه خیزان شب را |
|
که در تسبیح نگشایند لب را |
|
|
مگر بشکست نای مطرب پیر |
|
که بر می نارد امشب نالهی زیر |
|
|
مگر بر نوبتی خواب اشتلم کرد |
|
که امشب خاستن را وقت گم کرد |
|
|
مگر شد بسته مرغ صبح در دام |
|
که بانگی در نمیآرد به هنگام |
|
|
مگر دود دلم عالم سیه کرد |
|
دم من شمع گردون را تبه کرد |
|
|
وگر نه کی شبی را این در نگست |
|
که گردون بسته و سیاره لنگ است |
|
|
مرا زین شب سیه شد روی هستی |
|
سیه روئیست این نی شب پرستی |
|
|
گهی باشد که این شب روز گردد |
|
دل پر سوز من بی سوز گردد |
|
|
ازین ظلمات غم یابم رهایی |
|
به چشم خویش بینم روشنایی |
|
|
بسی می کرد زینسان نا امیدی |
|
که ناگه از افق بر زد سپیدی |
|
|
چو لاله گر چه بودش در جگر داغ |
|
ز باد صبحدم بشگفت چون باغ |
|
|
چه خوش بادیست باد صبح گاهی |
|
کزو در جنبش آمد مرغ و ماهی |
|
|
چو شیرین یافت نور صبح دم را |
|
به روشن خاطری بر زد علم را |
|
|
به مسکینی جبین بر خاک مالید |
|
ز دل پیش خدای پاک نالید |
|
|
که ای در هر دلی دانندهی راز |
|
به بخشایش درت بر همگنان باز |
|
|
ز بی کامی دلم تنگ آمد از زیست |
|
تو میدانی که کام چون منی چیست |
|
|
چو تو امید هر امید واری |
|
امیدم هست کامیدم براری |
|
|
جز این در دل ندارم آرزوئی |
|
که یابم از وصال دوست بوئی |
|
|
ز حرمت داشتی چون بی وبالم |
|
بشارت ده به کابین حلالم |
|
|
درونم سوخت این حاجت نهانی |
|
گرم حاجت براری میتوانی |
|
|
وجودم گشت ازین درماندگی پست |
|
تو گیری از کرم درمانده را دست |
|
|
نشاطی ده کزین غم شاد گردم |
|
ز زندان فراق آزاد گردم |
|
|
به سر کبریا در پردهة غیب |
|
به وحی انبیای در حرف لاریب |
|
|
به نور مخلصان در رو سپندی |
|
به صبر مفلسان در ناامیدی |
|
|
به ایمان تو اندر جان بد کیش |
|
به پیوند کهن بر پشت درویش |
|
|
بدان اشکی که شوید نامه را پاک |
|
بدان حسرت که گردد همره خاک |
|
|
بدان زندان تاریک مغاکی |
|
به بالین فراموشان خاکی |
|
|
به خون غازیان در قطع پیوند |
|
بسوز مادران مرگ فرزند |
|
|
به آهی کز سر شوری براید |
|
به خاری کز سر گوری براید |
|
|
به مهر اندوده دلهای کریمان |
|
به گرد آلوده سرهای یتیمان |
|
|
بدان غرقه که بر ناید ز آبی |
|
بدان تشنه که باشد در سرابی |
|
|
به شبهای سیاه تنگ دستان |
|
به دلهای سپید حق پرستان |
|
|
به بادی کاول اندر تن دراید |
|
بدان دم کاخر از مردم براید |
|
|
به عشق نو در آغاز جوانی |
|
به غمهای کهن در دل نهانی |
|
|
بدان بی دل که هستی نایدش یاد |
|
بدان دل کو بود با نیستی شاد |
|
|
بدان سینه که دارد عشق جاوید |
|
به هجرانی که هست از وصل نومید |
|
|
که برداری غم از پیراهن من |
|
نهی مقصود من در دامن من |
|
|
گرفتارم به دست نفس خود رای |
|
به رحمت بر گرفتاری ببخشای |
|
|
بر اور آرزوئی را که دارم |
|
کلید آرزو نه در کنارم |
|
|
اگر چه ماجرا هست از ادب دور |
|
توانی کز تو نتوان داشت مستور |
|
|
نخستم در لباس آرزو پوش |
|
پس این جرمم بستاری فرو پوش |
|
|
چو شیرین از سر صدق این دعا کرد |
|
خدا از صدقش آن حاجت روا کرد |
|