| | | | | | |
|
به زاری گفت کای جانم بتو شاد |
|
غمت شادی فزای جان من باد |
|
|
بزرگیهای بی اندازه کردی |
|
که با خردان بزرگی تازه کردی |
|
|
چو بود این بی سبب در پرده ماندن |
|
غریبان را ز در بیرون نشاندن |
|
|
مرا بگذاشتی در خاک خواری |
|
چو مه بر آسمان گشتی حصاری |
|
|
جوابش داد شمشاد قصب پوش |
|
که دولت بادشه را حلقه در گوش |
|
|
اگر بالا شدم چون دیدمت مست |
|
مکن از سرزنش سرو مرا پست |
|
|
توانم کز وفاداری درین راه |
|
دهم تن در رضای خدمت شاه |
|
|
فرود آیم ازین منظر خرامان |
|
کمر بندم بر آئین غلامان |
|
|
ولی ترسم که وا ماند ز پرواز |
|
تذرو نازنین در چنگل باز |
|
|
تو شاه و عاشق و دیوانه و مست |
|
چو در دامت فتادم چونتوان رست |
|
|
برو خود را به بازار شکر بند |
|
که شیرین انگبین است و شکر قند |
|
|
لب شیرین که جز با جان نسازد |
|
شکر داند کز و چو نمی گدازد |
|
|
مبر نام شکر گر خود نبات است |
|
که شیرین شربت آب حیاتست |
|
|
شکر گر چه دهد ذوق زبانی |
|
ولی شیرینست ذوق زندگانی |
|
|
تو خوش خوش با پری رویان دمساز |
|
بهر گلزار چون بلبل به پرواز |
|
|
مده دمهای سردم را بخود |
|
که از آه ایمنست آئینه ماه |
|
|
حذر کن زین فغان آتش آلود |
|
که دیوارت سیه گردد بدین دود |
|
|
نبینی کاه جان مستمندی |
|
بران کنگر بیندازد کمندی |
|
|
درافگن زلف تازان رشته ناز |
|
شوم با چنبر گردون رسن باز |
|
|
وگر بالا نخوانی زین مغاکم |
|
مران از در نه آخر کم ز خاکم |
|
|
وگر راضی بدان شد لعبت نور |
|
که بوسیم استان دولت از دور |
|
|
که باشد ذرهای از خویش نومید |
|
که خواهد تکیه بر بازوی خورشید |
|
|
وگر محراب دیگر پیش کردم |
|
هوای نفس کافر کیش کردم |
|
|
جوانی تهمت مرد است دانی |
|
بترس از تهمت روز جوانی |
|
|
من ار نرخ شکر پرسیدم از مار |
|
فگندی از بهشتم دوزخی وار |
|
|
ز شور شکرم تسکین نباشد |
|
شکر چون شور شد شیرین نباشد |
|
|
نکردم من گناهی ور که کردم |
|
شفاعت خواهد اینک روی زردم |
|
|
گناهم گر ببخشی شرمسارم |
|
وگر خون ریزیم هم با تو یارم |
|
|
بدین خواری مرنجان بی خودی را |
|
مکافاتست آخر هم بدی را |
|
|
به خوش خوئی توان با دوستان زیست |
|
چو بد خودوست باشد دشمنی چیست |
|
|
گلی کز بوی خوش نبود نشانش |
|
رها کن تا برد باد خزانش |
|
|
به آزار غریبان دست مگشای |
|
که غافل نیست دوران سبک پای |
|
|
جفایی کان ز تو بر همرانست |
|
بتو نزدیکتر از دیگرانست |
|
|
دگر باره پری روی فسون ساز |
|
فسونی تازه کرد از چشم غماز |
|
|
دعا از زیر لب پرواز می داد |
|
سخن را چاشنی از ناز می داد |
|
|
که شاها تا ابد شاه جهان باش |
|
ز مشرق تا به مغرب کامران باش |
|
|
شکوهت را فلک زیر نگین باد |
|
کلید عالمت در آستین باد |
|
|
من آن طاووس رنگینم در این باغ |
|
که دود دل سیاهم کرد چون زاغ |
|
|
نه تسکینی که خود را باز جویم |
|
نه دلسوزی که با او راز گویم |
|
|
ندانم کاین گره تا چون کنم باز |
|
که با بیگانه نتوان گفت این راز |
|
|
نبینم ره چو رویت بینم از دور |
|
چو مرغ شب که کورش بینی از نور |
|
|
برانم زین دل دیوانهی خویش |
|
که آتش در زنم در خانهی خویش |
|