| | | | | | |
|
گر خود سخن ز زهره و از ماد بشنوم |
|
نبود چنان کزان بت دلخواه بشنوم |
|
|
بیخوابیم بکشت وه از من که هر شبی |
|
بنشینم و فسانهی آن ماه بشنوم |
|
|
آواز ارغنون ندهد ذوقم آنچنان |
|
کاو از پای اسپ تو ناگاه بشنوم |
|
|
دل پارههای خون فگند همچو برگ گل |
|
چون بوی تو ز باد سحرگاه بشنوم |
|
|
خود را کنم سپند و نخواهم ترا گزند |
|
از عاشقان چو بر در تو آه بشنوم |
|
|
چو غنچه تا، دل بستم ای بهار جوانی |
|
به هیچ جا ننشستم که جامهیی ندریدم |
|
|
اگر به تیغ سیاست مرا جداکنی از خود |
|
ز تو برید نیارم ولی زخویش بریدم |
|
|
به عین بیهوشیم رخ نمود و گفت که چونی |
|
چه تشنگی برد آبی که من به خواب بدیدم |
|
|
کنون که توبه شکستم کدوی می بسرم نه |
|
چنانکه کاسهی سر بشکند ز بار سبویم |
|
|
پگه بیامد و همسایه گفت خوابم نیست |
|
که نالههای تو در سینه کار میکندم |
|
|
دوش گفتی که وفای بکنم ترسم از آنک |
|
ناگهان در دلت آیت که کنم یا نکنم ؟ |
|
|
ترک دنیا کنم ار سوی خودم راه دهی |
|
کو سر کوی تو تا من زجهان در گذرم |
|
|
بس که بیرون و درونم همگی دوست گرفت |
|
بوی یوسف دمدار باز کنی پیر هنم |
|
|
چند گویند که رسوا شدی از دامن چاک |
|
چاک دل را چه کنم گیر که دامن دوزم ! |
|
|
یکزمان پیش من ای جان و جهانم بنشین |
|
تا بدان خوشدلی از جان وجهان برخیزم |
|
|
گفتیم یاز من و یاز سر جان برخیز |
|
از تو نتوانم ولیک از سر جان برخیزم |
|
|
از پس مرگ اگر بر سر خاکم گذری |
|
بانگ یایت شنوم نعره زنان برخیزم |
|
|
من که پا تا بهی همت کنم از اطلس چرخ |
|
افسر جم نگر این ژنده که بر سر بستم |
|
|
عقل گوید پارسایی پیشه کن |
|
مست عشقم پارسایی چون کنم |
|
|
بی رقیب آی شبی با پیشت |
|
حال خود گویم و تنها گویم |
|
|
سر نهم بر کف یایت و آنگاه |
|
لیتنی کنت ترا با گویم |
|
|
باز آ که شهر بی تو تاریک و تیره باشد |
|
در شهر بی تو نتوان والله که در جهان هم |
|
|
خواهی بدیده بنشین خواهی به سینه جاکن |
|
سلطان هر دو ملکی این زان تست وآن هم |
|
|
صد منت از تو بر من کز دولت جمالت |
|
بد نام شهر گشتم رسوای مردمان هم |
|