| | | | | | |
|
نو بهار است و گل و موسم عید ای ساقی |
|
باده نوش و گذر از وعد و وعید ای ساقی |
|
|
روز محشر نبود هیچ حسابش به یقین |
|
هر که در کوی مغان گشت شهید ای ساقی |
|
|
گشت پیمانه چو تسبیح روان در کف شیخ |
|
تا ز لعل تو یکی جرعه کشید ای ساقی |
|
|
حاصل از عمر ندارد به جز از حسرت و درد |
|
هر که عید است زمیخانه به عید ای ساقی |
|
|
آنکه در کوی محبت قدم از صدق نهاد |
|
دگر او پند ادیبان نشنید ای ساقی |
|
|
بار ها کرده بدم توبه ز می باز مرا |
|
چسم مست تو به میخانه کشید ای ساقی |
|
|
زاهد از شرم تو دایم سر انگشت گزد |
|
جز در میکده جایی مگزید ای ساقی |
|
|
در غم لبهای من گویی بمیر |
|
مرگ را بر بنده شیرین می کنی |
|