| | | | | | |
|
قدری بخند و ازرخ قمری نمای ما را! |
|
سخنی بگوی و از لب شکری نمای مارا |
|
|
سخنی چو گوهر تر صدف لب تو دارد |
|
سخن صدف رها کن گهری نمای مارا |
|
|
منم اندرین تمنا که بینم ازتو مویی |
|
چو صبا خرامش کن کمری نمای مارا |
|
|
ز خیال طرهی تو چو شب ! ست روز عمرم |
|
بکر شمه خندهیی زن سحرنمای مارا |
|
|
بزبان خویش گفتی که گذر کنم بکویت |
|
مگذر ز گفتهی خود گذری مای ما را |
|
|
چو منت هزار عاشق بودای صنم ولیکن |
|
بهمه جان چو خسرو دگری نمای مارا |
|
|
نازنینا زین هوس مردم که خلق |
|
با تو روزی در سخن بیند مرا |
|
|
پیر شدی گوژ پشت دل بکش از دست نفس |
|
زانکه کمان کس نداد دشمن کین توز را |
|
|
چون تو شدی ازمیان از تو بروز دگر |
|
جمله فرامش کنند، یادکن آنروز را |
|
|
خود چو بدیدی که رفت عمر بسان پریر |
|
از پی فردا مدار حاصل امروز را |
|
|
دوش زیاد رخت اشک جگر سوز من |
|
شد به هوا پر بسوخت مرغ شب آهنگ را |
|
|
در طلب عاشقان گر قدم از سر کنند |
|
هیچ نپرسند با زمنزل و فرسنگ را |
|
|
دل که ز دعوای صبر لاف همی زد کنون |
|
بین که چه خوش میکشد هجر از وکینهها |
|
|
گر در شراب عشقم از تیغ میزنی حد |
|
ای مست محتسب کش حدیست این ستم را |
|
|
گفتی که غم همی خور من خود خورم ولیکن |
|
ای گنج شادمانی اندازه ییست غم را |
|
|
آن روی نازنین را یکدم بسوی من کن |
|
تا بیشتر نبینم نسرین وارغوان را |
|