| | | | | | |
|
شب من سیه شد از غم مه من کجات جویم |
|
به شب دراز هجران مگر از خدات جویم |
|
|
نه ای گلی که آرد سوی مات هیچ بادی |
|
ز پی دل خودست این که من حیات جویم |
|
|
سخت به سرو گویم خبرت ز باد پرسم |
|
تو درون دیده و دل ز کسان چرات جویم؟ |
|
|
به دل و دو دیده و جان همه جا نهفته هستی |
|
چو نبینم آشکار به کدام جات جویم؟ |
|
|
چو ز آه دردمندان سوی تو رود بلایی |
|
به میان سپر شوم همره آن بلات جویم |
|
|
سر گم شده بجوید مگر از در تو خسرو |
|
ز کجاست بخت آنم که به زیر پایت جویم |
|
|
عذر تقصیر بخواهیم که از خدمت رفت |
|
گر خدا خواسته باشد که به خدمت برسیم |
|
|
میخلی روز و شب اندر دل آزردهی من |
|
به چه مشغول شوم کز تو فراموش کنم |
|
|
آن چه بر من لب تو میکند ای جای من نیز |
|
میتوانم که کنم بر لبت اما نکنم |
|
|
دوش گفتی که وفایی بکنم ترسم از آنک |
|
ناگهان در دلت آیت که کنم یا نکنم ؟ |
|
|
ترک دنیا کنم ار سوی خودم راه دهی |
|
کو سر کوی تو تا من ز جهان در گذرم |
|
|
بس که بیرون و درونم همگی دوست گرفت |
|
بوی یوسف دمد باز کنی پیرهنم |
|
|
چند گویند که رسوا شدی از دامن چاک |
|
چاک دل را چه کنم گیر که دامندوزم ! |
|
|
یک زمان پیش من ای جان و جهانم بنشین |
|
تا بدان خوشدلی از جان و جهان برخیزم |
|
|
گفتیم باز من و باز سر جان برخیز |
|
از تو نتوانم و لیک از سرجان برخیزم |
|
|
از پس مرگ اگر بر سر خاکم گذری |
|
بانگ پایت شنوم نعره زنان برخیزم |
|
|
من که پا تابهی همت کنم از اطلس چرخ |
|
افسر جم نگر این ژنده که بر سر بستم |
|
|
عقل گوید پارسایی پیشه کن |
|
مست عشقم پارسایی چون کنم |
|
|
بی رقیب آی شبی تا پیشت |
|
حال خود گویم و تنها گویم |
|
|
سر نهم برکف پایت وآنگاه |
|
لیتنی کنت ترا با گویم |
|
|
باز آ که شهر بی تو تاریک و تیره باشد |
|
در شهر بی تو نتوان والله که در جهان هم |
|
|
خواهی به دیده بنشین خواهی به سینه جاکن |
|
سلطان هر دو ملکی این زان تست و آنهم |
|
|
صد منت از تو بر من کز دولت جمالت |
|
بد نام شهر گشتم رسوای مردمان هم |
|