| | | | | | |
|
بهر گشاد عالمی بگشا ز زلف خود خمی |
|
در پیچ پیچ زلف تو پوشیده شد چون عالمی |
|
|
با خویش گویم راز تو می گویم و دم در کشم |
|
اشک آیدم کاندر غمت انبار گردد محرمی |
|
|
ای که بی فایده پندم دهی آن روی نه دیده |
|
گر ببینیش تو هم گوش به آن پند نداری |
|
|
روبگردان ای صبا بر من ببخشای و بیا |
|
کز تو بوی آن نگار آشنا آید همی |
|
|
بوی گل گه گه که می آید زمن جان میرود |
|
زانکه من میدانم و من کز کجا آید همی |
|
|
جای آن باشد که دل چون گل ز شادی بشکفد |
|
کز صبا امروز بوی آن جوان آید همی |
|
|
میرود آن نازنین گیسو کشان از هر طرف |
|
صد هزاران دل به دنبالش کشان آید همی |
|
|
جان من گر زنده ماند جاودان نبود عجب |
|
کاب حیوان از لبت در جوی جان آید همی |
|
|
خواستم جورت بگویم خون دل بر بست لب |
|
لیک رخ را چون کنم دارد زیان زرگری |
|
|
تو ز حال من چه دانی که به خون چگونه غرقم؟ |
|
چو درین محیط هامون گهی آشنا نکردی |
|