| | | | | | |
|
ای صبا بوسه زن ز من در او را |
|
ور نرنجد لب چو شکر او را |
|
|
چون کسی قلب بشکند که همه کس |
|
دل دهد طرهی دلاور او را |
|
|
رو سوی سر و تا فرو بنشیند |
|
زانکه بادیست هر زمان سر او را |
|
|
دل مده غمزه را به کشتن خلقی |
|
حاجت سنگ نیست خنجر او را |
|
|
چون بسی شب گذشت و خواب نیامد |
|
ای دل اکنون بجو برادر او را |
|
|
از درونم نمیروی بیرون |
|
که گرفتی درون و بیرون را |
|
|
نام لیلی بر آید اندر نقش |
|
گر ببیزند خاک مجنون را |
|
|
گریه کردم بخنده بگشا دی |
|
لب شکر فشان میگون را |
|
|
بیش شد از لب تو گریهی من |
|
شهد هر چند کم کند خون را |
|
|
هر دم الحمد میزنم به رخت |
|
زانکه خوانند برگل افسون را |
|
|
بتا نامسلمانیی میکنی |
|
که در کافرستان نباشد روا |
|
|
زین سان که بکشتی بشکر خنده جهانی |
|
خواهم که به دندان کشم از لعل تو کینها |
|