| | | | | | |
|
ای باد برقع برفگن آن روی آتشناک را |
|
وی دیده گر صفرا کنم آبی بزن این خاک را |
|
|
ریزی تو خون برآستان من شویم از اشک روان |
|
که آلوده دیده چون توان آن آستان پاک را |
|
|
زان غمزه عزم کین مکن تاراج عقل و دین مکن |
|
تاراج دین تلقین مکن آن هندوی بی باک را |
|
|
تا شمع حسن افروختی پروانه وارم سوختی |
|
پرده دری آموختی آن امن صد چاک را |
|
|
جانم چو رفت از تن برون و صلم چه کار آید کنون |
|
این زهر بگذشت از فسون ضایع مکن تریاک را |
|
|
گویی بر آمد گاه خواب اندر دل شب آفتاب |
|
آندم کز آه صبح تاب آتش زنم افلاک را |
|
|
خسرو کدامین خس بود کز شور عشق از پس بود |
|
یک ذره آتش بس بود صد خرمن خاشاک را |
|
|
جان ز نظاره خراب و ناز او ز اندازه بیش |
|
ما به بویی مست وساقی پر دهد پیمانه را |
|
|
حاجتم نبود که فرمایی به ترک ننگ و نام |
|
زان که رسوایی نیاموزد کسی دیوانه را |
|
|
خسرو است و سوز دل و ز ذوق عالم بیخبر |
|
مرغ آتش خواره کی لذت شناسد دانه را |
|