| | | | | | |
| ۲۵۰ |
روی بنمای و وجود خودم از یاد ببر |
|
خرمن سوختگانرا همه گو باد ببر |
|
| |
ما چو دادیم دل و دیده بطوفان بلا |
|
گو بیا سیل غم و خانه ز بنیاد ببر |
|
| |
زلف چون عنبر خامش که ببوید هیهات |
|
ای دل خام طمع این سخن از یاد ببر |
|
| |
سینه گو شعلهٔ آتشکدهٔ فارس بکُش |
|
دیده گو آب رخ دجلهٔ بغداد ببر |
|
| |
دولت پیر مغان باد که باقی سهلست |
|
دیگری گو برو و نام من از یاد ببر |
|
| |
سعی نابرده درین راه بجائی نرسی |
|
مزد اگر می‌طلبی طاعت استاد ببَر |
|
| |
روز مرگم نفسی وعدهٔ دیدار بده |
|
وانگهم تا بلحد فارغ و آزاد ببر |
|
| |
دوش میگفت بمژگان درازت بکشم |
|
یا رب از خاطرش اندیشهٔ بیداد ببر |
|
| |
حافظ اندیشه کن از نازکی خاطر یار |
|
| |
برو از درگهش این ناله و فریاد ببر |
|
