دیوان حافظ/از سر کوی تو هر کو به ملالت برود

از ویکی‌نبشته
۲۲۲  از سر کوی تو هر کو بملالت برود نرود کارش و آخر بخجالت برود  ۱۸۲
  کاروانی که بود بدرقه‌اش حفظ خدا بتجمّل بنشیند بجلالت برود  
  سالک از نور هدایت ببرد راه بدوست که بجائی نرسد گر بضلالت برود  
  کام خود آخر عُمر از می و معشوق بگیر حیف اوقات که یکسر ببطالت برود  
  ای دلیل دل گمگشته خدا را مددی که غریب ار نبرد ره بدلالت برود  
  حکم مستوری و مستی همه بر خاتمتست کس ندانست که آخر بچه حالت برود  
  حافظ از چشمهٔ حکمت بکف آور جامی  
  بو که از لوح دلت نقش جهالت برود