| | | | | | |
|
یارب آن مه را که خواهم زد قضا در کوی او |
|
آن قدر ذوق تماشا ده که بینم روی او |
|
|
در قیامت کز زمین خیزند سربازان عشق |
|
صد قیامت بیش خیزد از زمین کوی او |
|
|
فتنهها برپا کند کز پا نشنید روز حشر |
|
در میان خلق محشر چشم عاشق جوی او |
|
|
چین ابرویش ز درگه بیشتر نگذاردم |
|
شاه حسنش را همانا حاجبست ابروی او |
|
|
میشود نسرینش از خشم نهانی ارغوان |
|
تا دگر بهر که آتش میفروزد خوی او |
|
|
زخم ما ممتاز کی گردد اگر تیرش کند |
|
رخنه در هر دل به قدر قوت بازوی او |
|
|
ساکنان خلد بر اهل زمین حسرت برند |
|
گر برد باد زمین پیما به جنت بوی او |
|
|
نرگس حاضرجوابش میدهد در ره جواب |
|
قاصدی را کز اشارت میفرستم سوی او |
|
|
گوش سازد محتشم چشم اشارت فهم را |
|
لب به جنبش چون درآرد چشم مضمون گوی او |
|