| | | | | | |
|
مباش ای مدعی خوش دل که از من رنجه شد خویش |
|
که شمشیر و کفن در گردن اینک میروم سویش |
|
|
هلالآسا اگر ساید سرم بر آسمان شاید |
|
که باز از سر گرفتم سجدهی محراب ابرویش |
|
|
ز بس کز انفعالم مانده سر در پیش چون نرگس |
|
درین فکرم که چون خواهم فکندن چشم بر رویش |
|
|
امان میخواهم از کثرت که گویم یک سخن با او |
|
زبانم تا به سحر غمزه بندد چشم جادویش |
|
|
من گمراه عشق و محنت او تازه اسلامم |
|
به جرم توبهام شاید نسوزد آتش خویش |
|
|
کند بختم ز شادی صد مبارکباد اگر از نو |
|
نهد داغ غلامی بر جبینم خال هندویش |
|
|
رقیبا آن که از رشگ تو با غم بود هم زانو |
|
همین دم تکیهگاه یار خواهد بود بازویش |
|
|
به این سگان ای مدعی زان در مسافر شو |
|
که دیگر شد مجاور بر سر کوی سگ کویش |
|
|
دو روزی گر ز هجرم غنچهسان دلتنگ کرد آن گل |
|
ز پیوند قدیمی باز کردم جا به پهلویش |
|
|
نهد گر دست جورش از تطاول اره بر فرقم |
|
دگر دست تعلق نگسلم چون شانه از مویش |
|
|
عجب گر بشنوی بوی صلاح از محتشم دیگر |
|
که بست و محکمست این بار دل در جعد گیسویش |
|