| | | | | | |
|
تو کشیده تیغ و مرا هوس که ز قید جان برهانیم |
|
به مراد دل برسی اگر به مراد خود برسانیم |
|
|
همه شب چو شمع ستادهام که نشانمت به حریم دل |
|
به حریم دل چه شود که اگر بنشینی و بنشانیم |
|
|
چه کنم نظر به مه دگر که ز دل غم تو رود به در |
|
که ز دیگران دگران شود به تو بیشتر نگرانیم |
|
|
نیم ارچه وصل تو را سزا به همین خوشم که تو دل ربا |
|
سگ خویش خوانیم از وفا سوی خویش اگرچه نخوانیم |
|
|
دل تنگ حوصله خون شود ز ستیزهای زبانیت |
|
ز پی ارنه لطف تو دل دهد به کرشمههای زبانیم |
|
|
چه نکو حضوری و وحدتی بود از دو جانب اگر تو را |
|
من ازین خسان بستان و تو ازین بتان بستانیم |
|
|
گرم از درون بدر افکنی ز برون چو محتشمم مران |
|
سگیم به داغ و نشان تو که نخواند از تو برانیم |
|