| | | | | | |
|
به بزم او حریفان را ز مستی دست و پا بوسم |
|
به این تقریب شاید دست آن کان حیا بوسم |
|
|
دهم در خیل مستان تن به بدمستی که هر ساعت |
|
روم خواهی نخواهی دست آن شوخ بلا بوسم |
|
|
چو جنگ آغازد آن بدخو نیاید بر زمین پایم |
|
ازین شادی که دستش در دم صلح و صفا بوسم |
|
|
چنان مستی که او خنجر کشد من چون گنهکاران |
|
گهش قربان شوم از عجز و گاهی دست و پا بوسم |
|
|
زمین بوس در آن را گر نیم لایق اجازت ده |
|
که از بیرون دردیوار آن دولت سرا بوسم |
|
|
دهندم تا ز ماوای سگ کویت نشان تا کی |
|
سر بیگانه گردم خاک پای آشنا بوسم |
|
|
کبوتر نامه ز آن دلبر چو آرد محتشم شاید |
|
کنم پرواز اگر چون مرغ و بالش در هوا بوسم |
|