| | | | | | |
|
گفت یوسف هین بیاور ارمغان |
|
او ز شرم این تقاضا زد فغان |
|
|
گفت من چند ارمغان جستم ترا |
|
ارمغانی در نظر نامد مرا |
|
|
حبهای را جانب کان چون برم |
|
قطرهای را سوی عمان چون برم |
|
|
زیره را من سوی کرمان آورم |
|
گر به پیش تو دل و جان آورم |
|
|
نیست تخمی کاندرین انبار نیست |
|
غیر حسن تو که آن را یار نیست |
|
|
لایق آن دیدم که من آیینهای |
|
پیش تو آرم چو نور سینهای |
|
|
تا ببینی روی خوب خود در آن |
|
ای تو چون خورشید شمع آسمان |
|
|
آینه آوردمت ای روشنی |
|
تا چو بینی روی خود یادم کنی |
|
|
آینه بیرون کشید او از بغل |
|
خوب را آیینه باشد مشتغل |
|
|
آینهی هستی چه باشد نیستی |
|
نیستی بر گر تو ابله نیستی |
|
|
هستی اندر نیستی بتوان نمود |
|
مالداران بر فقیر آرند جود |
|
|
آینهی صافی نان خود گرسنهست |
|
سوخته هم آینهی آتشزنهست |
|
|
نیستی و نقص هر جایی که خاست |
|
آینهی خوبی جمله پیشههاست |
|
|
چونک جامه چست و دوزیده بود |
|
مظهر فرهنگ درزی چون شود |
|
|
ناتراشیده همی باید جذوع |
|
تا دروگر اصل سازد یا فروع |
|
|
خواجهی اشکستهبند آنجا رود |
|
کاندر آنجا پای اشکسته بود |
|
|
کی شود چون نیست رنجور نزار |
|
آن جمال صنعت طب آشکار |
|
|
خواری و دونی مسها بر ملا |
|
گر نباشد کی نماید کیمیا |
|
|
نقصها آیینهی وصف کمال |
|
و آن حقارت آینهی عز و جلال |
|
|
زانک ضد را ضد کند پیدا یقین |
|
زانک با سر که پدیدست انگبین |
|
|
هر که نقص خویش را دید و شناخت |
|
اندر استکمال خود ده اسپه تاخت |
|
|
زان نمیپرد به سوی ذوالجلال |
|
کو گمانی میبرد خود را کمال |
|
|
علتی بتر ز پندار کمال |
|
نیست اندر جان تو ای ذو دلال |
|
|
از دل و از دیدهات بس خون رود |
|
تا ز تو این معجبی بیرون شود |
|
|
علت ابلیس انا خیری بدست |
|
وین مرض در نفس هر مخلوق هست |
|
|
گرچه خود را بس شکسته بیند او |
|
آب صافی دان و سرگین زیر جو |
|
|
چون بشوراند ترا در امتحان |
|
آب سرگین رنگ گردد در زمان |
|
|
در تگ جو هست سرگین ای فتی |
|
گرچه جو صافی نماید مر ترا |
|
|
هست پیر راهدان پر فطن |
|
باغهای نفس کل را جوی کن |
|
|
جوی خود را کی تواند پاک کرد |
|
نافع از علم خدا شد علم مرد |
|
|
کی تراشد تیغ دستهی خویش را |
|
رو به جراحی سپار این ریش را |
|
|
بر سر هر ریش جمع آمد مگس |
|
تا نبیند قبح ریش خویش کس |
|
|
آن مگس اندیشهها وان مال تو |
|
ریش تو آن ظلمت احوال تو |
|
|
ور نهد مرهم بر آن ریش تو پیر |
|
آن زمان ساکن شود درد و نفیر |
|
|
تا که پندارد که صحت یافتست |
|
پرتو مرهم بر آنجا تافتست |
|
|
هین ز مرهم سر مکش ای پشتریش |
|
و آن ز پرتو دان مدان از اصل خویش |
|