| | | | | | |
|
گفت امیر المومنین با آن جوان |
|
که به هنگام نبرد ای پهلوان |
|
|
چون خدو انداختی در روی من |
|
نفس جنبید و تبه شد خوی من |
|
|
نیم بهر حق شد و نیمی هوا |
|
شرکت اندر کار حق نبود روا |
|
|
تو نگاریدهی کف مولیستی |
|
آن حقی کردهی من نیستی |
|
|
نقش حق را هم به امر حق شکن |
|
بر زجاجهی دوست سنگ دوست زن |
|
|
گبر این بشنید و نوری شد پدید |
|
در دل او تا که زناری برید |
|
|
گفت من تخم جفا میکاشتم |
|
من ترا نوعی دگر پنداشتم |
|
|
تو ترازوی احدخو بودهای |
|
بل زبانهی هر ترازو بودهای |
|
|
تو تبار و اصل و خویشم بودهای |
|
تو فروغ شمع کیشم بودهای |
|
|
من غلام آن چراغ چشمجو |
|
که چراغت روشنی پذرفت ازو |
|
|
من غلام موج آن دریای نور |
|
که چنین گوهر بر آرد در ظهور |
|
|
عرضه کن بر من شهادت را که من |
|
مر ترا دیدم سرافراز زمن |
|
|
قرب پنجه کس ز خویش و قوم او |
|
عاشقانه سوی دین کردند رو |
|
|
او به تیغ حلم چندین حلق را |
|
وا خرید از تیغ و چندین خلق را |
|
|
تیغ حلم از تیغ آهن تیزتر |
|
بل ز صد لشکر ظفر انگیزتر |
|
|
ای دریغا لقمهای دو خورده شد |
|
جوشش فکرت از آن افسرده شد |
|
|
گندمی خورشید آدم را کسوف |
|
چون ذنب شعشاع بدری را خسوف |
|
|
اینت لطف دل که از یک مشت گل |
|
ماه او چون میشود پروینگسل |
|
|
نان چو معنی بود خوردش سود بود |
|
چونک صورت گشت انگیزد جحود |
|
|
همچو خار سبز کاشتر میخورد |
|
زان خورش صد نفع و لذت میبرد |
|
|
چونک آن سبزیش رفت و خشک گشت |
|
چون همان را میخورد اشتر ز دشت |
|
|
میدراند کام و لنجش ای دریغ |
|
کانچنان ورد مربی گشت تیغ |
|
|
نان چو معنی بود بود آن خار سبز |
|
چونک صورت شد کنون خشکست و گبز |
|
|
تو بدان عادت که او را پیش ازین |
|
خورده بودی ای وجود نازنین |
|
|
بر همان بو میخوری این خشک را |
|
بعد از آن کامیخت معنی با ثری |
|
|
گشت خاکآمیز و خشک و گوشتبر |
|
زان گیاه اکنون بپرهیز ای شتر |
|
|
سخت خاکآلود میآید سخن |
|
آب تیره شد سر چه بند کن |
|
|
تا خدایش باز صاف و خوش کند |
|
او که تیره کرد هم صافش کند |
|
|
صبر آرد آرزو را نه شتاب |
|
صبر کن والله اعلم بالصواب |
|