| | | | | | |
|
گفت پیغامبر که دایم بهر پند |
|
دو فرشته خوش منادی میکنند |
|
|
کای خدایا منفقان را سیر دار |
|
هر درمشان را عوض ده صد هزار |
|
|
ای خدایا ممسکان را در جهان |
|
تو مده الا زیان اندر زیان |
|
|
ای بسا امساک کز انفاق به |
|
مال حق را جز به امر حق مده |
|
|
تا عوض یابی تو گنج بیکران |
|
تا نباشی از عداد کافران |
|
|
کاشتران قربان همیکردند تا |
|
چیره گردد تیغشان بر مصطفی |
|
|
امر حق را باز جو از واصلی |
|
امر حق را در نیابد هر دلی |
|
|
چون غلام یاغیی کو عدل کرد |
|
مال شه بر یاغیان او بذل کرد |
|
|
در نبی انذار اهل غفلتست |
|
کان همه انفاقهاشان حسرتست |
|
|
عدل این یاغی و داداش نزد شاه |
|
چه فزاید دوری و روی سیاه |
|
|
سروران مکه در حرب رسول |
|
بودشان قربان به اومید قبول |
|
|
بهر این ممن همیگوید ز بیم |
|
در نماز اهد الصراط المستقیم |
|
|
آن درم دادن سخی را لایقست |
|
جان سپردن خود سخای عاشقست |
|
|
نان دهی از بهر حق نانت دهند |
|
جان دهی از بهر حق جانت دهند |
|
|
گر بریزد برگهای این چنار |
|
برگ بیبرگیش بخشد کردگار |
|
|
گر نماند از جود در دست تو مال |
|
کی کند فضل الهت پایمال |
|
|
هر که کارد گردد انبارش تهی |
|
لیکش اندر مزرعه باشد بهی |
|
|
وانک در انبار ماند و صرفه کرد |
|
اشپش و موش حوادث پاک خورد |
|
|
این جهان نفیست در اثبات جو |
|
صورتت صفرست در معنیت جو |
|
|
جان شور تلخ پیش تیغ بر |
|
جان چون دریای شیرین را بخر |
|
|
ور نمیدانی شدن زین آستان |
|
باری از من گوش کن این داستان |
|