| | | | | | |
|
آن دهان کژ کرد و از تسخر بخواند |
|
مر محمد را دهانش کژ بماند |
|
|
باز آمد کای محمد عفو کن |
|
ای ترا الطاف و علم من لدن |
|
|
من ترا افسوس میکردم ز جهل |
|
من بدم افسوس را منسوب و اهل |
|
|
چون خدا خواهد که پردهی کس درد |
|
میلش اندر طعنهی پاکان برد |
|
|
ور خدا خواهد که پوشد عیب کس |
|
کم زند در عیب معیوبان نفس |
|
|
چون خدا خواهد کهمان یاری کند |
|
میل ما را جانب زاری کند |
|
|
ای خنک چشمی که آن گریان اوست |
|
وی همایون دل که آن بریان اوست |
|
|
آخر هر گریه آخر خندهایست |
|
مرد آخربین مبارک بندهایست |
|
|
هر کجا آب روان سبزه بود |
|
هر کجا اشکی روان رحمت شود |
|
|
باش چون دولاب نالان چشم تر |
|
تا ز صحن جانت بر روید خضر |
|
|
اشک خواهی رحم کن بر اشکبار |
|
رحم خواهی بر ضعیفان رحم آر |
|