| | | | | | |
|
ای ایاز این مهرها بر چارقی |
|
چیست آخر همچو بر بت عاشقی |
|
|
همچو مجنون از رخ لیلی خویش |
|
کردهای تو چارقی را دین و کیش |
|
|
با دو کهنه مهر جان آمیخته |
|
هر دو را در حجرهای آویخته |
|
|
چند گویی با دو کهنه نو سخن |
|
در جمادی میدمی سر کهن |
|
|
چون عرب با ربع و اطلال ای ایاز |
|
میکشی از عشق گفت خود دراز |
|
|
چارقت ربع کدامین آصفست |
|
پوستین گویی که کرتهی یوسفست |
|
|
همچو ترسا که شمارد با کشش |
|
جرم یکساله زنا و غل و غش |
|
|
تا بیامرزد کشش زو آن گناه |
|
عفو او را عفو داند از اله |
|
|
نیست آگه آن کشش از جرم و داد |
|
لیک بس جادوست عشق و اعتقاد |
|
|
دوستی و وهم صد یوسف تند |
|
اسحر از هاروت و ماروتست خود |
|
|
صورتی پیدا کند بر یاد او |
|
جذب صورت آردت در گفت و گو |
|
|
رازگویی پیش صورت صد هزار |
|
آن چنان که یار گوید پیش یار |
|
|
نه بدانجا صورتی نه هیکلی |
|
زاده از وی صد الست و صد بلی |
|
|
آن چنان که مادری دلبردهای |
|
پیش گور بچهی نومردهای |
|
|
رازها گوید به جد و اجتهاد |
|
مینماید زنده او را آن جماد |
|
|
حی و قایم داند او آن خاک را |
|
چشم و گوشی داند او خاشاک را |
|
|
پیش او هر ذرهی آن خاک گور |
|
گوش دارد هوش دارد وقت شور |
|
|
مستمع داند به جد آن خاک را |
|
خوش نگر این عشق ساحرناک را |
|
|
آنچنان بر خاک گور تازه او |
|
دمبدم خوش مینهد با اشک رو |
|
|
که بوقت زندگی هرگز چنان |
|
روی ننهادست بر پور چو جان |
|
|
از عزا چون چند روزی بگذرد |
|
آتش آن عشق او ساکن شود |
|
|
عشق بر مرده نباشد پایدار |
|
عشق را بر حی جانافزای دار |
|
|
بعد از آن زان گور خود خواب آیدش |
|
از جمادی هم جمادی زایدش |
|
|
زانک عشق افسون خود بربود و رفت |
|
ماند خاکستر چو آتش رفت تفت |
|
|
آنچ بیند آن جوان در آینه |
|
پیر اندر خشت میبیند همه |
|
|
پیر عشق تست نه ریش سپید |
|
دستگیر صد هزاران ناامید |
|
|
عشق صورتها بسازد در فراق |
|
نامصور سر کند وقت تلاق |
|
|
که منم آن اصل اصل هوش و مست |
|
بر صور آن حسن عکس ما بدست |
|
|
پردهها را این زمان برداشتم |
|
حسن را بیواسطه بفراشتم |
|
|
زانک بس با عکس من در بافتی |
|
قوت تجرید ذاتم یافتی |
|
|
چون ازین سو جذبهی من شد روان |
|
او کشش را مینبیند در میان |
|
|
مغفرت میخواهد از جرم و خطا |
|
از پس آن پرده از لطف خدا |
|
|
چون ز سنگی چشمهای جاری شود |
|
سنگ اندر چشمه متواری شود |
|
|
کس نخواهد بعد از آن او را حجر |
|
زانک جاری شد از آن سنگ آن گهر |
|
|
کاسهها دان این صور را واندرو |
|
آنچ حق ریزد بدان گیرد علو |
|