| | | | | | |
|
دید احمد را ابوجهل و بگفت |
|
زشت نقشی کز بنیهاشم شکفت |
|
|
گفت احمد مر ورا که راستی |
|
راست گفتی گرچه کار افزاستی |
|
|
دید صدیقش بگفت ای آفتاب |
|
نی ز شرقی نی ز غربی خوش بتاب |
|
|
گفت احمد راست گفتی ای عزیز |
|
ای رهیده تو ز دنیای نه چیز |
|
|
حاضران گفتند ای صدر الوری |
|
راستگو گفتی دو ضدگو را چرا |
|
|
گفت من آیینهام مصقول دست |
|
ترک و هندو در من آن بیند که هست |
|
|
ای زن ار طماع میبینی مرا |
|
زین تحری زنانه برتر آ |
|
|
آن طمع را ماند و رحمت بود |
|
کو طمع آنجا که آن نعمت بود |
|
|
امتحان کن فقر را روزی دو تو |
|
تا به فقر اندر غنا بینی دوتو |
|
|
صبر کن با فقر و بگذار این ملال |
|
زانک در فقرست عز ذوالجلال |
|
|
سرکه مفروش و هزاران جان ببین |
|
از قناعت غرق بحر انگبین |
|
|
صد هزاران جان تلخیکش نگر |
|
همچو گل آغشته اندر گلشکر |
|
|
ای دریغا مر ترا گنجا بدی |
|
تا ز جانم شرح دل پیدا شدی |
|
|
این سخن شیرست در پستان جان |
|
بی کشنده خوش نمیگردد روان |
|
|
مستمع چون تشنه و جوینده شد |
|
واعظ ار مرده بود گوینده شد |
|
|
مستمع چون تازه آمد بیملال |
|
صدزبان گردد به گفتن گنگ و لال |
|
|
چونک نامحرم در آید از درم |
|
پرده در پنهان شوند اهل حرم |
|
|
ور در آید محرمی دور از گزند |
|
برگشایند آن ستیران رویبند |
|
|
هرچه را خوب و خوش و زیبا کنند |
|
از برای دیدهی بینا کنند |
|
|
کی بود آواز چنگ و زیر و بم |
|
از برای گوش بیحس اصم |
|
|
مشک را بیهوده حق خوشدم نکرد |
|
بهر حس کرد و پی اخشم نکرد |
|
|
حق زمین و آسمان بر ساختهست |
|
در میان بس نار و نور افراختهست |
|
|
این زمین را از برای خاکیان |
|
آسمان را مسکن افلاکیان |
|
|
مرد سفلی دشمن بالا بود |
|
مشتری هر مکان پیدا بود |
|
|
ای ستیره هیچ تو بر خاستی |
|
خویشتن را بهر کور آراستی |
|
|
گر جهان را پر در مکنون کنم |
|
روزی تو چون نباشد چون کنم |
|
|
ترک جنگ و رهزنی ای زن بگو |
|
ور نمیگویی به ترک من بگو |
|
|
مر مرا چه جای جنگ نیک و بد |
|
کین دلم از صلحها هم میرمد |
|
|
گر خمش گردی و گر نه آن کنم |
|
که همین دم ترک خان و مان کنم |
|