| | | | | | |
|
بهر این گفتند دانایان بفن |
|
میهمان محسنان باید شدن |
|
|
تو مرید و میهمان آن کسی |
|
کو ستاند حاصلت را از خسی |
|
|
نیست چیره چون ترا چیره کند |
|
نور ندهد مر ترا تیره کند |
|
|
چون ورا نوری نبود اندر قران |
|
نور کی یابند از وی دیگران |
|
|
همچو اعمش کو کند داروی چشم |
|
چه کشد در چشمها الا که یشم |
|
|
حال ما اینست در فقر و عنا |
|
هیچ مهمانی مبا مغرور ما |
|
|
قحط ده سال ار ندیدی در صور |
|
چشمها بگشا و اندر ما نگر |
|
|
ظاهر ما چون درون مدعی |
|
در دلش ظلمت زبانش شعشعی |
|
|
از خدا بویی نه او را نه اثر |
|
دعویش افزون ز شیث و بوالبشر |
|
|
دیو ننموده ورا هم نقش خویش |
|
او همیگوید ز ابدالیم بیش |
|
|
حرف درویشان بدزدیده بسی |
|
تا گمان آید که هست او خود کسی |
|
|
خرده گیرد در سخن بر بایزید |
|
ننگ دارد از درون او یزید |
|
|
بینوا از نان و خوان آسمان |
|
پیش او ننداخت حق یک استخوان |
|
|
او ندا کرده که خوان بنهادهام |
|
نایب حقم خلیفهزادهام |
|
|
الصلا سادهدلان پیچ پیچ |
|
تا خورید از خوان جودم سیر هیچ |
|
|
سالها بر وعدهی فردا کسان |
|
گرد آن در گشته فردا نارسان |
|
|
دیر باید تا که سر آدمی |
|
آشکارا گردد از بیش و کمی |
|
|
زیر دیوار بدن گنجست یا |
|
خانهی مارست و مور و اژدها |
|
|
چونک پیدا گشت کو چیزی نبود |
|
عمر طالب رفت آگاهی چه سود |
|